اعتراضات توده ای در شهرهای ایران را به عصیان علیه سرمایه داری مبدل کنیم!
اعتراضات توده ای در شهرهای ایران را به عصیان علیه سرمایه داری مبدل کنیم!
اعتراضات توده ای را با اعتصابات کارگری پیوند دهیم!
در روزهای گذشته خبر اعتراضات توده ای زحمتکشان در شهرهای مختلف ایران در رسانه های عمومی انتشار یافته است.
احتمال شورشِ گرسنگان، و عصیان طبقه‌ی کارگر ایران برای تغییر وضعیت فجیع معیشتی‌اش از ماه‌ها پیش قابل پیش‌بینی بود. تمام آنان‌که دولت را نه در قواره‌ی یک تشکیلات بوروکراتیک برای اداره‌ی کشور، بلکه یک دستگاه تامین کننده‌ی منافع طبقه‌ی حاکم می‌دانند، از مدت‌ها پیش می‌توانستند پیش‌بینی کنند که سیاست‌های تعدیل اقتصادی دولت روحانی که نتایج آن گرانی لجام‌گسیخته، بیکاری گسترده، ارزان‌سازی نیروی کار، مقررات‌زدایی از قوانین کار و نهایتاً سرکوب طبقه‌ی کارگر است، در مدت کوتاهی کاسه‌ی صبر طبقه‌ی کارگر و مزدبگیران فقیر را لبریز خواهد کرد. اعتراضات جَسته و گریخته و اعتصابات کارگری در دو سال اخیر بخش بزرگی از اخبار را تشکیل داده است. اما این اعترضات از دیروز وارد فاز جدیدی شده است. مردم مشهد، نیشایور، چابهار، کاشمر، کرمانشاه و چند شهر دیگر از دیروز دست به اعتراض به وضعیت موجود زده‌اند. فضای امنیتی و ازدحام نیروهای سرکوبگر نیروی انتظامی و بسیج، تصویر تمامی شهرهای ایران در بیست و چاهار ساعت گذشته است. وجه تمایز این اعتراضات با آنچه در ۱۳۸۸ گذشت در این است که شعارهای اقتصادی پررنگ‌ترین بخش شعارها را تشکیل می‌دهند.
ادعاهایی در مورد دخالت اصولگرایان در شکل‌گیری این اعتراضات برای تضعیف دولت روحانی مطرح شده است. این درحالی است که آنها توان بسیج نیروهای طرفدار خود را هم ندارند؛ اما حتی اگر این ادعاها درست باشند؛ وحتی اگر آغازگر اعتراضات اصولگرایانِ مخالف روحانی (مانند طرفداران احمدی نژاد ) باشند، آنها نه توانایی کنترل این اعتراضات را خواهند داشت و نه امکان پایان دادن به آن را. با گسترش اعتراضات به عینه خواهیم دید که چگونه همۀ جناح های دولت سرمایه داری در کنار هم و در مقابل اعتراضات مردمی قرار خواهند گرفت. نقدا شعار «زندانی سیاسی آزاد باید گردد» در اعتراضات مردم کرمانشاه بیانگر خودجوش بودن این اعتراضات است.
اضافه بر این اعتراضات در هفته های پیش ما شاهد اعتصابات کارگری بوده ایم. سازمان یافته ترین و رادیکال ترین آن، اعتصاب کارگران نیشکر هفت‌تپه بود که با یک اقدام متشکل کارگری ، قوی‌ترین اهرم فشار طبقه خویش یعنی اعتصاب را سازمان دادند. امری که با مسدود ساختن شریان‌های تولید و توزیع ، نخستین نطفه‌های انقلاب یعنی خلع قدرت از رژیم سرمایه‌داری و برپایی حاکمیت کارگری را در خود می‌پروراند . باید توجه داشت که یکی از ابزارهای مهم جنبش کارگری نه‌تنها برای بازپس‌گیری حقوق خود از دولت و نهادهای سرمایه‌داری، بلکه جهت فراهم آوردن شرایطی که کارگران نقش و ماهیت مهم خود را در جامعه دریافته و با علم به این مهم ، اقدامات و برنامه‌های سازماندهی جهت سلب قدرت از سرمایه‌داری را فراهم خواهند ساخت. کارگران در طول هر اعتصاب با افزایش تجربه و آگاهی ، نقش و بینش حاکمیت را نسبت به طبقه خویش بهتر درک خواهند کرد به‌طوری که درخواهند یافت حاکمیت سرمایه‌داری قوی‌ترین حامی استثمار کنندگان آنان است. کارگران همچنین پی می‌برند که مسئولان انتصابی حاکم بر چرخه تولید ، بینش درستی از روند کار و تولید نداشته و بالطبع شایستگی مدیریت فضای کار و همچنین امور کارگران را ندارند و تنها کارگرانند که با تکیه به مهارت و تجربه قادر به مدیریت و گرداندن امور محیط کار هستند. اعتصابات کارگری از این زاویه برای به مخاطره انداختن کل نظام سرمایه داری از هر عصیان و طغیان توده ای مؤثر تر و کاراتر خواهد بود.
بدیهی است که اعتراضات خیابانی و فداکاری کارگران در فریاد بر سر استثمارگران چنانچه تداوم یابد می تواند تناسب قوا را تا درجاتی به نفع زحمتکشان تغییر دهد، اما در غیاب یک سازماندهی سراسری که اعتراضات زحمتکشان را با اعتصابات کارگری پیوند داده و خشم توده ها را مبدل به یک نیرو منسجم سراسری برای سرنگونی کل نظام سرمایه داری مبدل کند، عصیان های توده ای در شهرها به تنهایی به هدف نهایی نخواهد رسید. خوش‌بینی های بیش از حد بدون پشتوانه تشکیلاتی و سازماندهی سراسری به انفعال دامن خواهد زد. وظیفه‌ی کارگران و دانشجویان پیشتاز در این میان، سازماندهی فوری معترضین و ایفای نقش انقلابی در شرایط ِ رو به تغییر است. یک نیروی منسجم و سازماندهی شده است که می‌تواند نظم موجود را نابود کند و نظامی مترقی ضد سرمایه داری را جایگزین آن کند. در غیر این صورت یا حرکات در مراحل ابتدایی سرکوب می‌شوند و یا حتی در شرایط به دست آوردن موفقیت سیاسی، نهایتاً کارگران مجبور خواهند بود تنها شاهدان جابه‌جایی قدرت میان جناح‌های بورژوازی باشد.
از اینرو تدارک برای ایجاد یک حزب پیشتاز کارگری یکی از مسایل استراتژیک کارگران و جوانان پیشتاز است. نخستین گام در این راستا تشکیل هسته های مخفی در کارخانه ها و محلات است. هسته های که با افراد مورد اعتماد نقش حضور و دخالتگری در اقدام کارگری در کارخانه های و محلات و شهرها را به عهده خواهد گرفت.
ما کلیه جوانان و کارگران پیشتاز را دعوت به پیوستن به کمیته اقدام کارگری می کنیم تا ایجاد هسته های کارگری و محلات بر محور بولتن کارگری «کارگر پیشتاز» را با آنها تدارک دهیم .
گرایش مارکسیست های انقلابی ایران
۸ دی ۱۳۹۶
***********
تماس با کمیته اقدام کارگری در تلگرام
@Komitehe1Eghdam
مقاله مرتبط:
آخرین دیدگاه ها