به مناسبت فرا رسیدن ۸ مارچ در افغانستان

امسال، هشتم مارچ، روز جهانی همبستگی زنان، در حالی فرا می‌رسد که حقوق و آزادی‌های اولیه‌ی دیموکراتیک زنان افغانستان قربانی معاملات دیوانه‌وار امپریالیسم امریکا، دولت ناقص‌الخلقه‌ی سرمایه‌داری پیشین و گروه جنایت‌کار طالبان شد. امپریالیسم آمریکا که به بهانه‌ی دموکراسی و حقوق بشر خاورمیانه را سال‌هاست لگدمال کرده است، در یک اقدام بسیار بی‌شرمانه، نقاب از چهره برداشت، و نشان داد که در لیبرالیسم و نئولیبرالیسم، که در نظام سرمایه‌داری و امپریالیستی، حقوق و آزادی‌های زنان، می‌تواند به‌سان کالاهای تولیدی، خرید و فروش شود. آنچه اما درین میان برای زنان افغانستان دست‌آورد محسوب می‌شود، اعتراض‌های خودجوش و آگاهانه‌یی‌ست که قلب خیابان‌های کابل و سایر ولایات(استان‌ها) را به تپیدن واداشت. رژیم ناقص‌الخلقه‌ی سرمایه‌داری موجود با پوشش ارتجاعی‌تر امارت، به خوبی دریافت که زنان افغانستان، حذف‌شدنی نیستند. این رژیم سفاک با ربودن، شنکجه‌کردن، زندانی‌ساختن، تهدید و ترور‌ زنان پیش‌رو، خواستند جنبش خودجوش زنان را فلج کنند. به‌رغم همه‌ دسیسه‌های رژیم، از سازماندهی اعتراض‌های اجباری زنان با شعارهای ارتجاعی تا گرفتن اظهارات اجباری از زنان معترض مترقی، هیچ‌کدام نتوانست اراده‌ی قطعی زنان را در امر مبارزه برای اعاده‌ی حقوق و آزادی‌های دیموکراتیک‌شان سُست کند. اکنون، اگرچه این مبارزه تا حدی سیر نزولی گرفته است، مبارزه، یک مسیر زیکزاکی است که پُر است از “فراز و فرود”ها.
از سویی هم، بسیاری از لیبرال‌فمینیست‌های پروژه‌ای افغانستان که بیش از دو دهه با پول‌های بادآورده‌ی غربی، سنگ لیبرالیسم را به‌سر می‌زدند، اکنون باید دریافته باشند، که بورژوازی فقط به سود و سرمایه ارزش قایل است، تا حقوق و آزادی‌های انسانی. سازمان‌ملل، کمیسیون حقوق بشر، و سایر نهادهای «آفتابه‌پرکن» بورژوازی جهانی، عامدانه و آگاهانه در فاجعه‌ی “معامله با طالبان” دست دارند. به‌رغم آن، دیده می‌شود که هنوز هم چشم‌هایی در جنبش‌ زنان افغانستان وجود دارد که به سازمان‌ها و نهادهای دروغگو و جنایت‌کار بین‌الدولی دوخته شده است. ما می‌خواهیم این زنان را مخاطب قرار دهیم و بپرسیم؛ اگر حقوق و آزادی‌های شما برای این نهادهای قلابی بین‌الدولی مهم بود، آیا با سرنوشت شما معامله می‌کردند؟ همه‌ی تاریخ سازمان‌های بین‌الدولی، بالخصوص “سازمان ملل متحد” پُر است از دروغ‌ها، فریب‌ها و معامله‌های جنایتکارانه. این سازمان‌ها، چیزی بیش از عروسک‌های خیمه‌شب‌بازی در دست دولت‌های امپریالیستی نیستند!
لکن آنچه مبرم است، اینست که حقوق و آزادی‌های زنان فقط به توسط خود زنان می‌تواند تحقق یابد، فقط با مبارزات منسجم، مداوم و سازماندهی‌شده. اکنون اگرچه خفقان بر همه‌ی کشور سایه افکنده، زنان به مبارزات‌شان ادامه می‌دهند. رهایی واقعی زنان، وابسته به رهایی کل بشریت است؛ رهایی از نظم طبقاتی موجود، که ستم بر زنان بخشی از ستم بر کل بشریت است. و نابودی نظم طبقاتی موجود، فقط با یک انقلاب سوسیالیستی متحقق می‌شود، که ریشه‌های هرچه نابرابری و بی‌عدالتی و استبداد است را از میان برمی‌دارد.

پیش به‌سوی ایجاد تشکل‌های مستقل زنان!
پیش به‌سوی ایجاد هسته‌های مخفی و سازمانده زنان!
پیش به‌سوی انقلاب سوسیالیستی!

گرایش مارکسیست‌های انقلابی افغانستان

هشتم مارچ ۲۰۲۲