شرکت در انتخابات جمهوری اسلامی را فعالانه تحریم کنیم!/گرایش مارکسیست های انقلابی ایران

این‌روزها جمهوری اسلامی همه نیروی خودرا به‌میدان آورده و باری دیگر سیرک مسخره انتخاباتی خود را به‌راه انداخته است. این‌بار رژیمی که همین چندماه پیش کارگران ذوب‌آهن اصفهان را به‌کمک گارد و به‌جرم درخواست مطالبات حقه خود کتک می‌زد و زحمتکشانی دیگر را تختِ شلاق می‌کرد، وقیحانه‌تر از همیشه مردم را به‌شرکت در انتخابات دعوت می‌کند. آنان برای تشویق و ترغیب مردم از هر ترفندی بهره می‌جویند، از سوء استفاده احساسات مذهبی توده‌های ناآگاه بگیر، تا اجرای شوهای مستهجن و مبتذل تلویزیونی، رادیویی و یا حتی در مساجد، تا بازگذاشتن دست دکان‌داران به‌اصطلاح هنری در اجرای نمایشنامه‌های احمقانه در کوچه و بازار.
بخشی برای جلب توجه مشتریان به‌افشای گوشه اندکی از دزدی‌ها و فساد‌های بنیادی رژیم می‌پردازند تا برای خود رایی بخرند، برخی دیگر نیز دست خود را شسته و به‌ناگهان تبدیل به منقدین دولت و طرفداران مستضعفین می‌شوند. اصلاح‌طلبان رانده‌شده از پیشگاه رهبر دوباره به‌دریوزه‌گی دم تکان می‌دهند، زیرا می‌دانند که مرگ رژیم، ناقوس نابودی آنان نیز خواهد بود. البته منتقدین و روشنفکران عافیت‌طلب نیز از این خوان بی‌بهره نمی‌مانند. انتشار برخی کتب، حتی کتب ضاله و چپ بلامانع اعلام می‌شود. سخت‌گیری بر حجاب اجباری تخفیف می‌یابد، رقصیدن در وسایل ارتباط جمعی، اگر به آهنگ اشعار مکتبی باشد، دیگر جرم نیست، و خودفروختگان به‌اصطلاح چپ محور مقاومتی به‌وسایل ارتباط جمعی دعوت می‌شوند تا به‌عنوان خیرخواهان سوسیالیست ضمن نقد تند‌و‌تیز از سیاست‌های دولت یادآور شوند که این دولت علی‌رغم همه کاستی‌ها هنوز یگانه لولای برهم نگاه‌داشتن تمامیت ارضی کشور و مقاومت در مقابل امپریالیسم است.
اینان عامدانه فراموش می‌کنند که از نظر امپریالیست‌ها تاریخ مصرف این رژیم تمام نشده وگرنه سال‌ها پیش از این جانشینی مناسب برای او برمی‌گزیدند. اینان هنوز بهترین و موثرترین نیرویی هستند که می‌توانند منافع سرمایه جهانی را در منطقه تامین کرده و از بروز و رشد هرگونه نیروی مترقی، نه‌تنها در ایران، بلکه در کل منطقه جلوگیری به‌عمل آورند. حتی جنگ‌هایی که نیابت آن‌را ایران برعهد دارد، دمی بر کوره گرم صنایع اسلحه‌سازی است. بی‌دلیل نیست که علی‌رغم همه عوعو‌های لفاظانه ازسوی هر دوطرف، نه‌تنها هیچ‌یک قدمی در خلاف جهت منافع دیگری برنمی‌دارد، بلکه منابع مالی مسدودشده ایران نیز توسط امپریالیسم امریکا آزاد می‌شود تا اینان بتوانند هرچه بهتر و موثرتر به سرکوب کارگران و زحمت‌کشان ایران بپردازند.
به‌راستی، چرا رژیم ارتجاعی جمهوری این‌چنین به‌تکاپو افتاده که رهبرش عدم شرکت در انتخابات را شرک با خدا اعلام می‌کند و ملایان و دجالان حکومتی صواب شرکت در آن‌را هم‌تراز محشوریت و هم‌نشینی با معصومین در بهشت می‌خوانند؟
جواب بسیار روشن است. رژیم جنایت‌پیشه جمهوری اسلامی مرگ محتوم خودرا به‌وضوح درپیش رو می‌بیند و نشانه‌های این سقوط را تشخیص می‌دهد. آنان دیگر قادر نیستند به سبک‌وسیاق گذشته حکم برانند. زندان، تحقیر و شکنجه دیگر جواب نمی‌دهد و پر پیداست که اعدام‌های اخیر نه‌از سرِ قدرت، بلکه از روی منتهای زبونی‌ست. رژیم مانند ماری زخم‌خورده به‌ هرطرف سرمی‌کوبد.
زنان دیگر چون گذشته اوامر وی روی برنمی‌تابند و بی‌مهابا از شلاق و گلوله در صفوف اول مبارزات چندساله اخیر، عرصه را بر ارتجاعیون ضدزن جمهوری اسلامی تنگ کرده‌اند. کودکانی که برای سال‌های مدید در مدارس مغز‌شویی شده و قرار بود نوکران و فرمانبرداران آینده جمهوری شوند، امروز در دانشگاه‌ها علم مبارزه با استبداد را برافراشته‌اند و حتی اخراج استادان و یا محرومیت ازتحصیل نیز آنان را خاموش نمی‌سازد. کارگرانی که تحت القاب رسمی، موقتی، پیمانی، روزمزد و یا دیگر عناوین از یک‌دیگر جدا شده و یا حتی درمقابل یک‌دیگر قرار داده شده بودند، اندک اندک منافع طبقاتی خود را بازشناسایی کرده و چون جویبارهایی کوچک به‌هم می‌پیوندند و می‌روند که تبدیل به‌رودی خروشان و بنیان‌کن شوند. خوزستان از غریو اعتراض کارگران نفتگر و کارگران فولاد در التهاب است. حتی فدائیان بدنه حکومت نیز در حال ریزش هستند. رژیم جمهوری اسلامی به‌کشتی شکسته درحال غرق‌شدنی می‌ماند که حتی موش‌ها نیز از غرق محتوم آن باخبرند و در حال ترک آن هستند.
رژیم که در طول چهل‌و‌پنج سال گذشته هرروز بیش‌از‌پیش به‌قهقرا سقوط کرده و مقبولیت خود را از دست داده است، اینک در پائین‌ترین نقطه حضیض خود قرار گرفته و اگر تشکیلاتی منسجم بود به‌تکانی درهم می‌پاشید. در چنین زمانی باید اعتبار خرید! وعده داد و دروغ زد؛ اما اگر تاکنون می‌شد توده‌ها را به‌امید بهبودی در شرایط و استفاده از ترفندهایی چون نفی بدتر درمقابل بد، به‌پای صندوق‌ها کشاند، اینک آن‌حربه نیز برایی خودرا از دست داده است. رژیم که حتی تحمل اصلاح‌طلبان درون خود را نیز نداشت، آنان را جارو کرد، و یک‌دست شد، اما اتفاقی در زندگی اکثریت فقیر و محروم جامعه نیفتاد. توده‌های میلیونی که به خاتمی رای داده بودند و یا درمقابل احمدی‌نژاد گزینه روحانی را انتخاب کردند. توده‌هایی که با رای خود اصلاح‌طلبان را درمجلس به‌مسند قدرت نشانده و امید داشتند که اینان منجیان آنان خواهند شد، اینک غبارهای توهم‌شان ریخته و دیگر به هیچ‌یک از طرفین، به‌ویژه جناح سرکوب‌گر و وحشی کنونی اعتمادی نداشته و در جریان اعتراضات خیابانی انزجار خودرا به‌وضوح اعلام کرده‌اند. تلاش رژیم تلاشی عبث است. مردم در جریان خیزش ژینا حکم خودرا اعلام کردند: ما شما را نمی‌خواهیم. حرف تمام است. حتی اگر همه صندوق‌هایتان پر و مالامال از نام نوکرانتان باشد، بازهم شما رسمیت ندارید. ما رژیم سرکوب‌گر و کودک‌کش نمی‌خواهیم. امروز کارگران و زحمت‌کشان در اقصا نقاط کشور، به‌ویژه نفتگران و فولادکاران گداخته جنوب رودرروی رژیم ایستاده و بی‌اعتباری آن را بافریاد اعلام می‌کنند.
و در شرایط فعلی رژیم ورشکسته جمهوری اسلامی در صدد کسب اعتبار برآمده و تلاش می کند با دادن وعده‌ووعید و آوردن تعدادی، هرچند قلیل، به‌پای صندوق‌ها برای حکومت خود مشروعیت و اعتباری کسب کند و ما به همراه همه دیگر اقشار جامعه، به این درخواست وی پاسخ نه می‌گوئیم.
گرایش مارکسیست‌های انقلابی ایران ضمن نفی و ابراز انزجار از این نمایش مسخره از همگان دعوت می‌کند تا با تحریم فعال و حضور در هرزمان و هرمکانی که امکان حضور در آن وجود دارد، فعالانه به‌افشای سیاست‌های سرکوب و انقیاد رژیم پرداخته و عرصه را برآنان تنگ نمایند. تحریم فعال به‌معنای مشخص‌کردن بدیل سیاسی و فعالیت و مبارزه در دوران انتخابات برای متقاعد‌کردن سایر اقشار اجتماعی باهدف تدارک تغییرات بنیادین در جامعه است.
تازمانی که پاسخ مطالبات کارگری اخراج و شکنجه و آزار است، تازمانی که دانشجویان به‌دلیل مخالفت از تحصیل محروم می‌شوند، تازمانی که زنان حتی حق انتخاب پوشش خود را ندارند، تازمانی که مخالفان دهان‌بند شده و به‌جرم دگراندیشی به‌زندان رفته، اخراج شده و از حقوق اجتماعی خود محروم می‌شوند؛ به‌یک‌کلام، تا‌زمانی که سیستم حکومتی شما برسرِ کار است، شرکت در هر انتخاباتی اشتباه خواهد بود. این انتخابات نیز باید توسط تمامی کارگران و زحمتکشان فعالانه تحریم شود!
گرایش مارکسیست های انقلابی ایران
۶ اسفند ۱۴۰۲
• پیش به‌سوی تحریم فعال انتخابات!
• کارگر زندانی، زندانی سیاسی آزاد باید گردد!
• پیش به‌سوی ایجاد حزب پیشتاز کارگری!
• پیش به‌سوی تدارک سرنگونی نظام سرمایه‌داری و استقرار دولت کارگری!