در بارهٔ شعار «زن ـ زندگی ـ آزادی: اداره شورایی» /پرسش و پاسخ با مازیار رازی

پرسش و پاسخ کوتاه با مازیار رازی در فیسبوک
در بارهٔ شعار «زن ـ زندگی ـ آزادی: اداره شورایی»

جمشید هادیان
چرا اداره شورایی که خارج از متن محیط کار معنا ندارد، و نه “حکومت شورایی” که هم معنای روشنی دارد و هم چیزی است که واقعا میخواهیم؟

مازیار رازی
با درود و سپاس. ما در بالا دو دسته مطالبه را طرح كرديم. ١ـ مطالبات دمكراتيك : زن ـ زندگى¬ ـ آزادى. در نتيجه آنچه ما به اين دسته اضافه كرده ايم همچنين يك مطالبه دمكراتيك است: «اداره شورايي». اين شعار به مفهوم اداره دمكراتيك و جمعي است . اين شعار كارگران هفت تپه بود كه مفهومش حكومت نبود بلكه شكل دمكراتيك تصميم گيري است. شورا به مفهوم شور كردن است و نه تعيين حكومت.
٢ـ مطالبه حكومتي: سرنگون حكومت سرمايه دارى (ديكتاتورى حاكم) . در مقابل اين شعار در اين دسته شعار حكومتي (حكومت شورايي) در مقابل حكومت ديكتاتوري طرح شده است.

علاء احمدی
رفیق مازیار شما این شعار زن زندگی آزادی رو چگونه تحلیل و ارزیابی میکنید؟

مازیار رازی
درود و سپاس. اين شعار “زن، زندگى، آزادى” امروز بخشي از مطالبات دمكراتيك توده ها وسيع در ايران هست. ما بديهي است كه از شعارهاى دمكراتيك (و يا صنفي) در جامعه حمايت مي كنيم. اما در عين حال خواهان اين هستيم كه بايد فراتر از شعارهاي دمكراتيك در جامعه رفت و مطالباتي طرح كرد كه از آگاهي فعلي توده ها آغاز مي كند و يك گام آنها را به پيش در راستاي انقلاب سوسياليستي هدايت مي كند.
در این مورد خاص، از اينرو با حفظ همان مطالبه توده ها مطالبه ديگر به آن اضافه مي كنيم: «اداره شورايي»! اين به مفهوم رعايت اقدامات دمكراتيك و كار جمعي و مشاركتي در ميان توده هاست. ما بر اين باوريم كه سوسياليسم و دمكراسي يك پديده واحد است. دمكراسي از آن طبقه كارگر است و نه بورژوازى. حاميان نظام سرمايه دارى (چه شيخ و چه شاه) اعتقاد به دمكراسى ندارند. دمكراسي آنها يك دمكراسي صورى و كاذب است. دمكراسي آنها به منظور مخفي نگهداشتن استثمار و ستم بر توده ها، طراحي شده است.

۱۵ مهر ۱۴۰۱

ضمیمه

مطالبات دمکراتیک آن دسته از شعارهایی هستند که الزاماً با سلطۀ سیاسی بورژوازی در تضاد نیستند، اما حقوق پایه ای کلیۀ قشرهای تحت ستم را گسترش می دهند. برای نمونه خواست هایی مانند آزادی های اجتماعی، حق بیان، حق تشکل و اعتصاب؛ آزادی تأسیس سندیکاهای کارگری؛ آموزش و پرورش مجانی و همگانی؛ لغو قوانین حقوقی و جزایی ارتجاعی موجود؛ برابری کامل زنان و مردان در کلیۀ سطوح؛ آزادی و احترام به حقوق و حیثیت بشری؛ حق شکایت و دادگاهی کردن هر مقام دولتی توسط هر شهروند و غیره، «مطالبات دمکراتیک» هستند.
گرچه مبارزه برای حقوق دمکراتیک همواره یکی از مبارزات عمدۀ کمونیست ها بوده و هست، اما در کشورهایی نظیر ایران تحقق چنین خواست هایی، مگر در وضعیت استثنایی، دشوار است. زیرا که اختناق حاکم حتی تحقق چنین خواست هایی را نمی تواند برای مخالفان خود در درون هیئت حاکم تحمل کند. با این وجود، چنین خواست هایی در برنامه و تبلیغات کارگری جای دارند؛ و تبلیغات حول آن ها باید صورت پذیرند. زیرا به علت وضعیت اختناق، گاهی نیز آن مطالبات به شعارهای محوری کارگران مبدل می گردند.
طرح شعارهای دمکراتیک از این زاویه حائز اهمیت هستند که در وهلۀ نخست کارگران باید این امکان را بیابند که خود را سازمان دهند. بدون سازماندهی تشکیلاتی و سیاسی، کارگران قادر به ایفای نقش انقلابی خود نخواهند بود. و همچنین طی این مبارزات کارگران به ماهیت طبقاتی دولت (و نه صرفاً شکل حکومت استبدادی) پی خواهند برد. علاوه بر این ها، برای آن که، طبقۀ کارگر بتواند کلیۀ قشرهای تحت ستم را که خواست هایی عمدتاً دمکراتیک دارند، به جهت مبارزه برای انقلاب سوسیالیستی جلب کند، مطالبات دمکراتیک را باید از «آنِ» خود کند. کارگران در دورۀ پیش بر محور برخی از مطالبات مبارزه کرده اند. به بیان دیگر، گسترش مبارزات دمکراتیک در محور برنامۀ کمونیست ها هم قرار گرفته است.
بخشی از مقاله در باره مطالبات کارگری