تصاویری از تحریم فعال انتخابات در دفاع از شاهرخ زمانی در ایران

برای مارکسیست های انقلابی، «تحریم» انتخابات تحت حکومت جمهوری اسلامی موضوعی است مفروض؛ در شرایط دمکراتیک جامعۀ بورژوایی، مشروط بر این که جامعه در وضعیت اعتلای انقلابی قرار نداشته نباشد، می توان در انتخابات پارلمانی، با حضور نمایندگان کارگران و کمونیست ها، برای به دست گرفتن تریبون علیه خود نظام سرمایه داری شرکت جست، اما تحریم انتخابات، به خصوص برای ساختن دولت سرمایه داری، در هر شرایطی، اعم از دمکراتیک یا دیکتاتوری، یک اصل مفروض است. آن وقت است که هر عملی در ارتباط با این تحریم و اثرگذار کردن آن در درون جامعه، می تواند عنوانِ «تاکتیک» به خود بگیرد. والا دفاع از یک جناح بورژوازی در مقابل سایر جناح ها و گرایش های موجود در طبقۀ حاکمه با اتکا به خروارها توجیه و «تحلیل»، اقدامی است که بخش اعظم جامعه هم به دلیل سطح فعلی آگاهی خود، به خصوص به دلیل آگاهی وارونه ای که هر روز به آن ها تزریق می شود، و نبود یک آلترناتیو نیرومند، انجام می دهد؛ و درست به همین دلیل، نه فقط «تاکتیک» محسوب نمی شود، بلکه دست آخر رؤیای خودِ بورژوازی را تحقق می بخشد. اما باید به یاد داشت که تحریم «غیر فعال»- یعنی گوشه گیری، خانه نشینی و بی اعتنایی به سیر رویدادها- درست نقطۀ مقابل مشارکت «فعال»، و به یک اندازه بی تأثیر است. یکی از بهترین تاکتیک های انقلابی در قبال مسألۀ انتخابات، می تواند «تحریم فعال» باشد. یعنی استفاده از فضای سیاسی و برخی «آزادی»های موقتی و نیمبند جامعه تا پیش از برگزاری «انتخابات»، برای افشای رژیم. در این جاست که می توان به شکل تاکتیکی، «شرکت» در انتخابات را پذیرفت، ولی «پیش شرط» آزادی تمامی زندانیان سیاسی و به ویژه رهبران کارگری را به عنوان نمایندگان حقیقی طبقۀ کارگر، برجسته نمود، و این همان تاکتیک تحریم فعال است. میلیتانت

متن به زیانهای: انگلیسی – فرانسه – آلمانی