جمع آوری ۱۰۰ هزار امضا علیه سوانح کار
از میلیتانت شمارۀ ۶۶
کمپین «انجمن همبستگی بین المللی کارگران» (UİD-DER) در ارتباط با سوانح کار، توجه عمومی در سطح کشور را افزایش داده است. تعدادی از روزنامه ها و شبکه های تلویزیونی کشور، این موضوع را پوشش داده اند؛ از جمله، روزنامۀ «رادیکال» (روزنامه ای که همه روزه در سطح کشور توزیع می شود). «ژاله اوزگن تورک»، ستون نویس این روزنامه، مقاله ای را دربارۀ کمپین مذکور و انجمن به رشتۀ تحریر درآورد. مقالۀ وی به انگلیسی ترجمه و از سوی «اخبار روازانۀ حریة»، قدیمی ترین روزنامۀ انگلیسی ترکیه، منتشر گردید. متن پیش رو، نسخۀ انگلیسی مقالۀ «اوزگن تورک»، منتشره در «اخبار روزانۀ حریة»، است.
جمع آوری ۱۰۰ هزار امضا علیه سوانح کار
انجمن همبستگی بین المللی کارگران ((UİD-DER، طی کمپینی علیه سوانح کار، صد هزار امضا جمع آوری نموده است.
از نقطه نظر شمار سوانح کار، کشور ترکیه بالاترین جایگاه را در اروپا به خود اختصاص می دهد و رتبۀ سوم در جهان را دارد. در کشور ترکیه، ماهانه صد کارگر جان خود را از دست می دهند. تنها در طی ده ماهۀ نخست سال 2013، تعداد کارگرانی که در نتیجۀ سوانح ناشی از کار فوت کرده اند، 1017 مورد برآورد شده است. ظرف ده سال، قریب به 11 هزار کارگر جان خود را از دست داده اند.
البته این ها رویدادهایی هستند که ثبت می شوند. پس از وقوع یک سانحۀ کار، کسانی هستند که مجبور می شوند به بیمارستان های خصوصی مراجعه کنند، خانواده هایی هستند با گرفتن «پول خون»، وادار و تهدید به سکوت می شوند. همۀ این ها رویدادهایی هستند که در هیچ جا ثبت نمی شوند.
این آمار و ارقام، هر چند مخوف، اما صرفاً اعدادی بی جان هستند. اگر تاب تحملش را دارید، سعی کنید که به روایت این کارگران هم گوش بدهید. من به صحبت های «ایلم پینار» و «عاکف محمد امینلی» گوش دادم، دو کارگر بسیار جوان و عضو انجمن.
زمانی که «ایلم»، این دختر جوان، در کارخانه ای مشغول به کار بود، به بیماری به اصطلاح «آرنج تنیس باز» مبتلا شد. با این حال این بیماری در رده بندی بیماری های شغلی قرار نمی گیرد. او شغل خود را از دست داد. تعداد بیماری های شغلی در ترکیه، تنهاد 533 مورد در نظر گرفته شده اند، در حالی که این رقم در اروپا 40 هزار مورد می شود.
«عاکف» کارگر نساجی است؛ شغل خود را طی یکی از کوچک سازی هایی که اغلب انجام می شود، از دست داد. او الآن فعالیت های تئاتر انجمن را می گرداند.
«عاکف» و «ایلم» ابتدا از مسائل و مشکلات دوستان خود می گویند؛ روایت آن هایی که مجبورند به کار ادامه دهند، حتی اگر انگشتان دست خود را یک به یک در نتیجۀ کار با ماشین الات از دست داده باشند؛ داستان کارگر بیست ساله و غیر ماهری که به تازگی از روستای خود رسیده بود، اما بدون هرگونه تعلیم به کار با ماشین آلات گرفته می شود و در دومین روز از کار، جان می بازد؛ داستان کسانی که در چادرهای مسکونی موقت خود در «اسن یورت» سوختند و جان دادند.
اکنون انجمن در حال تمرکز بر روی سوانح ناشی از کار است، چرا که وضعیت دیگر خارج از کنترل شده است.
سوانح، به سبعیت و توحش تبدیل شده اند. آن ها نه ماه پیش کمپینی را آغاز کردند با نام «سوانح شغلی، تقدیر نیستند. به مرگ کارگران پایان دهیم!».
«عاکف» ابعاد این آمار و ارقام را برجسته کرد: «حتی در جنگ هم شما این تعداد آدم را از دست نمی دهید». عاکف می گفت که کارگران به سوی مرگ فرستاده می شوند و در همان حال که ترکیه رشد می کند، سوانح کار هم به شدت بالا رفته است.
کمپین روی این حقایق متمرکز می شود: با وجود صدها هزار محیط کار و میلیون ها نفر کارگر، تعداد کارشناسانی که وزارت کار برای امنیت و بهداشت مشاغل تخصیص داده، تنها 250 نفر است؛ در نتیجه نمی توانند نظارتی داشته باشند. اعضای کمپین تلاش می کنند که آگاهی را نسبت به سوانح کار و بیماری های شغلی بالا ببرند. آن ها توجه را به این نکته جلب می کنند که شمار سوانح کار و بیماری های شغلی به مراتب بیشتر از آن چیزی است که می دانیم. آن ها می خواهند این واقعیت را برجسته کنند که سنگین ترین مجازات برای کارفرمایان خاطی، فقط 2000 لیرۀ ترکیه منظور شده است.
کارگران می خواهند به کارفرما و حکومت توضیح بدهند که با انجام اقدامات لازم و نظارت های کافی، می توان از سوانح جلوگیری کرد. آن ها گقتۀ «فاروق چلیک»، وزیر کار را مجدداً تکرار می کنند که «98 درصد از سوانح کار قابل اجتناب هستند».
کارگران خواهان این هستند که ساعات کار- که بعضاً حتی به بیش از 12 ساعت هم می رسند- کاهش پیدا کنند؛ اساسی ترین تمهیدات ایمنی کار، لحاظ شوند؛ ماشین آلات در صورت عدم تعمرات لازم و مناسب، متوقف شوند.
آن ها به سهولت طی یک کمپین، به 100 هزار امضا دست یافته اند؛ و قادر شدند که آگاهی عمومی را نسبت به این مسائل به طور جدی ارتقا دهند.
این امضاها به نمایندگان BDP و HDP در پارلمان منتقل خواهند شد.
به نظر می رسد که گویا کارگر در ترکیه تنها یک سرنوشت دارد. هنگامی که کارگری شغلی در ترکیه پیدا می کند، آن وقت به بهای زندگی اش کار می کند.
در همۀ محیط های کار، این شعار نصب شده است که «اول، ایمنی کار». اما چرا «اول، زندگی بشر» یا «اول، کارگر» نوشته نشده اند؟ چرا؟
ژاله اوزگن تورک، ستون نویس روزنامۀ «رادیکال» که در آن مطلب فوق به تاریخ 21 نوامبر انتشار یافته است. این مطلب به وسیلۀ هیئت تحریریۀ «اخبار روزانه» به انگلیسی ترجمه گردیده است.
http://en.uidder.org/100000_signatures_against_work_accidents.htm
ترجمۀ فارسی: شبکۀ همبستگی کارگری
