حملۀ نظامی به سوریه و موضع مارکسیست های انقلابی ایران
سرمقاله میلیتانت شماره ۶۳
در روزهای اخیر، طبل های حملۀ نظامی دولت های امپریالیستی آمریکا، بریتانیا و فرانسه، به همراه متحدین منطقه ای آن ها، علیه مراکز شمیایی (و احتمالا نظامی) سوریه، به صدا در آمده است. حتی ویلیام هیگ، وزیر امور خارجۀ بریتانیا، در کنفرانسی مطبوعاتی به تاریخ ۲۸ اوت ۲۰۱۳ اعلام کرد که بریتانیا معتقد است حتی بدون تأیید شورای امنیت سازمان ملل هم باید اقدامی علیه حکومت سوریه انجام شود. اوباما پیش از این در تاریخ ۲۴ اوت ۲۰۱۳ نشستی با شورای امنیت ملی آمریکا داشت. یک مشاور عالی رتبۀ حکومت آمریکا، اطلاعیه‌ای را برای مطبوعات قرائت کرد که پس از ماه‌ها لحن جدیدی را نشان می‌‌داد. این اطلاعیه، با اشاره به گزارش‌های تکان‌دهنده در مورد استفاده از گازهای سمی در حومۀ دمشق می‌گوید: «در این لحظه دیگر کمتر تردیدی در استفاده رژیم سوریه از گازهای سمی علیه شورشیان وجود دارد. اجازۀ بازدید به بازرسان سازمان ملل، بسیار دیر داده شده، زیرا مدارک ممکن بر اثر توپ‌باران مداوم در منطقه از میان رفته‌اند». تدارکات امپریالیزم آمریکا نیز بلافاصله آغاز شد. پنتاگون، وزارت دفاع آمریکا، ۴ ناوشکن مسلح به موشک‌های کروز خود را در سواحل شرقی مدیترانه مستقر کرده و خاک سوریه را در تیر‌رس آن ها قرار داده است. اما این کوبیدن بر طبل برای آغاز جنگ ۲۹ اوت با مانعی رو به رو شد. این مانع در واقع فقدان آماده سازی اذهان عمومی بود. در بریتانیا حزب اپوزیسیون کارگر اعلام کرده است که مخالف حملۀ نظامی است و چنین مواردی در فرانسه هم دیده شده است. در آمریکا نیز، طبق آمار اخیر خبرگزاری رویترز، شصت درصد آمریکایی‌ها با دخالت نظامی مخالفند و فقط ۹ درصد با آن موافقند. حتی اگر ثابت شود که رژیم اسد آغازکنندۀ حملۀ شیمیایی بوده است، فقط ۲۵ درصد موافق حملۀ نظامی خواهند بود. در حاشیۀ این رخدادها در هفتۀ پیش، دو سوال مهم را باید پاسخ داد.
سؤال اول: چه کسی از مواد شیمیایی علیه مردم سوریه استفاده کرده است؟
این سؤال هنوز پاسخ مشخصی از سوی نهادهای مستقل بین المللی نیافته است. در ضمن ادّعاهای هیچ یک از طرفین مناقشه، یعنی دولت سوریه و دولت آمریکا، قابل استناد و معتبر نیست. این دو رژیم گرچه در شکل حکومت متفاوتند، اما در ماهیت طبقاتی، هر دو از یک قماش اند و باید تأکید کرد که هر دو در پیش مرتکب جنایت علیه بشریت شده اند. آقای دیوید کامرون در نطق جلسۀ پارلمانی ویژۀ ۲۹ اوت برای توجیه حملۀ نظامی اعلام کرد که استفادۀ مواد شیمیایی از سوی رژیم سوریه در تاریخ بی نظیر بوده است. این سخنان البته کذب محض هست. در واقع استفاده از مواد شیمیایی و اتمی علیه مردم بی گناه از خصوصیات بارز خود دولت های امپریالیستی در تاریخ بوده است. نباید از نظر دور داشت که وسیعترین استفاده از مواد شمیایی و سلاح اتمی به وسیلۀ دولت آمریکا و به ترتیب در جریان جنگ جهانی اول و سپس جنگ جهانی دوم صورت گرفته است. ایالات متحدۀ آمریکا در جنگ دوم جهانی با دستور هری ترومن دو بمب اتمی را به فاصلۀ سه روز بر روی شهرهای هیروشیما و ناکازاکی انداخت، همین موضوع در ژاپن بیش از ۳ میلیون نفر را برای سه نسل متوالی علیل و ناقص کرد. به همین ترتیب آمریکا به خصوص از اوایل دهۀ ۱۹۶۰ درگیر جنگ در ویتنام شد و این مداخلات را قریب به یک دهه ادامه داد. بین سال های ۱۹۶۲ تا ۱۹۷۱، ارتش آمریکا تقریباً ۲۰ میلیون گالن سمّ علف کش را بر فراز مناطق ویتنام، کامبوج و لائوس با هدف از بین بردن موادّ غذایی و پوشش ویت کونگ ها پاشید. نتیجۀ این اقدام، طبق تخمین های موجود، ۴۰۰ هزار نفر کشته و ۵۰۰ هزار کودک نوزاد با اختلالات جسمی بود. به همین ترتیب این آمریکا بود در سال ۲۰۰۴ در عراق به کاربرد فسفر سفید در منطقۀ فلوجه دست زد. در نتیجه به نظر ما این حملۀ شمیایی اخیر در سوریه می تواند از سوی هر دو جبهۀ درگیر جنگ انجام شده باشد، مگر این که تحقیقات نهادهای بین المللی مستقل خلاف آن را نشان دهد.
واضح است که تمامی اسناد، مدارک و شواهد پشت درهای بستۀ سازمان ملل، مراکز اطلاعاتی غرب و همین طور رژیم سوریه قرار دارد. باید با کانالیزه کردن اعتراضات مردمی ضدّ جنگ و سازماندهی اعتراضات وسیع و متکی به یک نیروی مادی، بورژوازی را وادار کرد که همۀ این اسناد را به همراه شرح دخالت های خود، رو به عموم منتشر کند تا به این ترتیب جنایات هر دو سو روشن بشود. فقط کافی است که نقش این رژیم ها در کشتار- و همین طور تأمین هزینه های نظامی و کشتار از طریق مالیات گیری سنگین از کارگران و در عوض تحمیق و توهین به جامعه به واسطۀ انتشار اخبار دروغ و جنگ روانی پرهزینه- آشکار بشود، تا توده های معترض از نظام سرمایه داری بحران زده، به خصوص در مقطع کنونی، با اعتراضات سنگین ضدّ جنگ و اعتصابات کارگری و توقف تولید، تا حدّ ممکن مانع دخالتگری نیروهای خارجی امپریالیست و سرکوب های سرمایه داری داخلی بشوند. این یکی از مطالبات و وظایف مهم کنونی است.
سؤال دوم: در صورت حملۀ نظامی، موضع ما چه باید باشد؟
بدیهی است ما در جنگ بین دو دولت سرمایه داری ارتجاعی، نباید جانب هیچ یک را بگیریم. مسألۀ اصلی این نیست که کدام یک از طرفین موادّ شیمیایی استفاده کرده است و مقصر اصلی کیست. متمرکز شدن روی این موضوع فرعی، ما را از بررسی موضوع اصلی منحرف می کند. مسألۀ ما نه حلّ منازعۀ این دو سارق، بلکه بیرون راندن آن هاست. توده های در سرتاسر جهان، امروز نظام های سرمایه داری و برای رهایی خود از شر اختناق و سرکوب و دزدان محلی بپاخاسته اند. در غیاب نیروی انقلابی، و این بار با وجود ناتوانی امپریالیزم در آماده سازی شرایط ذهنی به منظور تحقق مقاصد خود، «دزد بزرگ» بین المللی بار دیگر می کوشد تا برای استفاده از این موقعیت، با فریب و تزویز وعدۀ به ارمغان آوردن «دمکراسی» را به مردم جهان دهد. تاریخ امپریالیزم جهانی خود یک تاریخ سرکوب و ارعاب و چپاول جهانی بوده است. سرمایه داری از بدو پیدایش خود کاری جز تحمیق توده ها انجام نداده است. بدیهی است که ما در مقابل دولت های سرمایه داری محلی (دزدان کوچک)، نمی توانیم از امپریالیزم (یا دزد بزرگ) که خود از بانیان ایجاد چنین رژیم های سرکوبگری در جهان و منطقه از جمله سوریه بوده است، حمایت بکنیم. ما در برابر دو جبهۀ درگیر جنگ، یعنی دولت های سوریه و آمریکا، از جبهۀ سوم مردم ستمدیدۀ سوریه و متحدان حقیقی آن ها در آمریکا و سراسر جهان حمایت می کنیم.
ما خواهان سرنگونی دولت اسد به دست دولت آمریکا (و ایادی اش) و جایگزینی آن با یک رژیم سرمایه داری دیگر نیستیم. بلکه از تشکیل جبهۀ سوم، متکی به طبقۀ کارگر، در تقابل با بورژوازی حاکم بر سوریه و دخالت های امپریالیزم، صحبت می کنیم به منظور تدارک انقلاب سوسیالیستی در سوریه و منطقه و کوتاه کردن دستان امپریالیزم.
تنها چنین جبهه ای است که می تواند جنگ احتمالی را همزمان به جنگی علیه ارتجاع داخلی و خارجی تبدیل کند. یک جبهۀ مستقل و حقیقتاً انقلابی از تمامی سازمان های چپ و مترقی جهان خواهد خواست که با حمایت های خود، آن را به یک آلترناتیو واقعی در مقابل دو گروه دیگر تبدیل کنند. مارکسیست ها به جای فراخواندن مردم به پیوستن به ارتش بورژوازی دست نشانده و ارتجاعی، باید از تمامی کارگرانی که به ارتش اعزام شده اند بخواهند که سلاح های خود را به سوی افسرانشان نشانه بگیرند، شورای سربازان را تشکیل دهند، توده ها را برای دفاع از کارخانجات و هم محلی های خود به سلاح مجهز کنند، مهارت های نظامی را در سطحی بالا به توده ها تعلیم دهند و خلاصه جنگی انقلابی را علیه امپریالیسم و بورژوازی کشور خود هدایت کنند. فقط متحدین انقلابی قادر هستند در شرایط بروز جنگ، از طریق بسیج کردن نیروهای خود در سطح کشور، و دست زدن به اعتصاب های عمومی و مختل کردن سیستم، نیروی متخاصم کشور خود را تاحدّ زیادی وادار به عقب نشینی کنند. این راه واقعی مقابله با امپریالیسم و شکست آن، و صد البته یک مطالبۀ بسیار دشوار و غیرمعمول است.
دست های امپریالیزم از سوریه و منطقۀ خاورمیانه کوتاه!
مرگ بر دولت سرمایه داری سوریه!
حمایت از امپریالیزم آمریکا و دولت اسد محکوم است!
زنده باد تشکیل جبهۀ سوم در راستای انقلاب سوسیالیستی در منطقه!
شورای دبیری گرایش مارکسیست های انقلابی ایران
۸ شهریور ۱۳۹۲، ۳۰ اوت ۲۰۱۳
