به مرگ کارگران در اثر «سوانح کار» پایان دهید!

انجمن همبستگی بین المللی کارگران (UİD-DER)

ترجمه: شبکۀ همبستگی کارگران ایران

از میلیتانت شماره ۵۵

کارگران، زحمتکشان، برادران و خواهران!

سوانح ناشی از کار، روز به روز درحال افزایش است. روزی نیست که ما خبری از سوانح کار در کارخانه ها، معادن، کارخانه های کشتی سازی و محل های ساخت­وساز نشنویم. به طور متوسط ماهانه بیش از 100 کارگر جان خود را در محل کارشان از دست می دهند، و به علاوه کارگران به مراتب بیشتری دچار جراحت و معلولیت دائمی می شوند.

در سال 2010، نزدیک به 1444 کارگران فوت کردند؛ در سال 2011 نیز 1563 کارگر به قربانیان “سوانح کاری”، که به حق باید آن را “قتل های کاری” بنامیم، تبدیل شدند.

در نه ماهۀ نخست امسال، 642 کارگر دیگر هم جان خود را از دست دادند. سوانح کار، زندگی خانواده های کارگری را نابود می کند و تنها کودکانی یتیم یا زنانی بی­سرپرست را برجای می گذارد.

باریش کیاک که در یکی از محل های ساخت­وساز یک فروشگاه در اسن­یورت (استانبول) کار می کرد، زمانی که در یکی از چادرهای نایلونی موقتی در خواب بود، قربانی شعله های آتش شد و جان باخت. مادرش می گوید “این قدر رنج می کشم که دیگر نمی خواهم زندگی کنم. آرزو می کنم که ای کاش مرده بودم”.

صدها نفر از مادران، پدران، خواهران و برادران، زوج ها و فرزندان هم همین طور فکر می کنند. آن ها زجر می کشند و اشک می ریزند.

اما چه کسی مسئول این اشک ها و دردهاست؟ بی تردید باید گفت کارفرمایان و دولت حزب عدالت و توسعه (AKP). چرا که کارفرمایان از تمهیدات احتیاطی ضروری برای کارگران در محیط های کار به بهانۀ “پرهزینه بودن” ابزارهای ایمنی و بهداشتی، سرباز می زنند. دولت حزب عدالت و توسعه هم با امتناع از انجام هرگونه بازرسی و تصویب قوانینی جهت مجازات خاطیان، عملاً چشم خود را بر روی این حقایق می بندد و برعکس کارفرمایان را تشویق می کند تا به همین روال ادامه دهند.

باید پرسید آیا این خودِ دولت حزب عدالت و توسعه نیست که سوانح کار و تلفات متعاقب آن را “سرنوشت و تقدیر” می نامد و این مرگ و میرها را بی اهمیت جلوه می دهد؟

بیایید با هم بپرسیم: چرا این “تقدیر”ی که همواره جان کارگران را می گیرد، هیچ گاه به سراغ کارفرمایان نمی آید؟

برادران و خواهران!

آیا می دانید که ترکیه از نظر شمار سوانح کار، رتبۀ سوم را در جهان به خود اختصاص داده است؟ طبق ارقام رسمی، سالانه 77 هزار سانحۀ کار در ترکیه اتفاق می افتد. هر سال صدها کارگران جان خود را از دست می دهند و هزاران نفر به آسیب ها و معلولیت های ناشی از سوانح کار دچار می شوند.

نتیجه روشن است: در همان حال که سودهای کارفرمایان به عرش می رسد، کارگران در جهنم زندگی می کنند. در ترکیه تابلوهایی در هر محل کار نصب شده است که روی آن چنین شعاری نوشته شده: “اول، ایمنی کار”. با این حال هرگز نوشته نمی شود که “اول، ایمنی بشر” یا “اول، ایمنی کارگران”. اما چرا؟

علت آن است که کارفرمایان، نه به کارگران، بلکه به رشد سرمایه و سود خود اهمیت می دهند.

اقدامات ایمنی در واقع نه برای تضیمن ایمنی کارگران، بلکه برای تضمین تداوم تولید است. سوانح کار، این حقیقت را بارها بار آشکار کرده است.

محل های کار تقریباً هیچ وقت مورد بازرسی قرار نمی گیرد! به دنبال رشد فشارها، دولت حزب عدالت و توسعه قانون جدیدی را تصویب کرد که به “قانون ایمنی و سلامت مشاغل” موسوم است و به اشتباه گمان می کرد که چنین اقدامی به سوانح کار پایان خواهد بخشید. اما بعداً چه اتفاقی رخ داد؟

صدها نفر از کارگران از ماه ژوئیه، یعنی زمانی که قانون مذکور اجرایی شد، جان خود را از دست دادند. این قانون فقط کلیاتی را دربر دارد که محکوم به باقی ماندن بر روی کاغذ است، و هیچ نوع مقررات روشن و مشخصی را به نفع کارگران به دنبال نداشته است.

به عنوان یک نمونه، تعداد بازرسان محیط های کار در وزارت کار تنها 250 نفر است و این در حالی است که صدها هزار محیط کار و میلیون ها نفر کارگر وجود دارند.

ظاهراً کارفرمایانی که از این قانون تبعیت نکنند، مشمول جریمه های سنگین خواهند بود! طبق قانون، ایجاد کمیته های ایمنی کار ضروری است. اما کارگران درهر حال از ایفای نقش در ایجاد این کمیته ها محروم هستند. در عوض کارفرمایان از اختیار قانونی برای ایجاد این کمیته ها برخوردارند. آیا روشن نیست که کارفرمایان، این کمیته ها را بنا به میل خود طراحی خواهند کرد؟ ضمناً کلّ جریمۀ کارفرمایانی که از ایجاد این قبیل کمیته ها امتناع می ورزند، تنها 2000 لیرۀ ترکیه است! مشخص است که اینان کارگران را به مسخره گرفته اند.

علاوه بر این، مسأله، تنها فقدان اقدامات احتیاطی نیست. یکی از دلایل اساسی سوانح کار، این است که کارگران وادار می شوند که تا سر حدّ مرگ و برای ساعاتی طولانی کار کنند. افزایش ساعات کاری و افزایش آهنگ کار به افزایش تصاعدی شمار مرگ و میر می انجامد. در قانون جدید حتی یک کلمه هم در مورد این جنبۀ مسأله صحبت نشده است.

ما می گوییم: دیگر بس است!

انجمن همبستگی بین المللی کارگران، در حال به­راه اندازی کمپینی مبارزاتی برای پایان دادن به سوانح کار و بیماری های ناشی از مشاغل خاص است. به عنوان بخشی از این کمپین، ما به جمع­آوری امضا و ارسال آن به مجمع بزرگ ملی ترکیه اقدام خواهیم کرد، و خواهیم گفت که در مقابل مرگ کارگران در نتیجۀ سوانح کار سکوت اختیار نخواهیم کرد. دولت باید وارد عمل شود. برای متوقف ساختن فوت کارگران در نتیجۀ سوانح کار، باید گام هایی ضروری به منظور انجام اقدامات احتیاطی لازم برای ایمنی کارگران در محیط کار برداشته شود، و در عین حال قوانین جدیدی به نفع کارگران تصویب و بدون هر گونه قید و شرطی در تمامی اماکن کار اجباری گردد. ما برادران و خواهران خود را فرامی خوانیم تا به کمپین ما بپیوندند، و فعالانه از آن حمایت کنند!

• در مقابل فوت کارگران در نتیجۀ سوانح ناشی از کار سکوت نکنید!

• کمیته های ایمنی و سلامت کارگران باید تحت مدیریت خود کارگران و در تمامی محل های کار ایجاد گردد!

• دستمزد پزشکان محیط کار و متخصصین ایمنی مشاغل باید از سوی صندوقی دولتی که تحت نظارت اتحادیه های کارگری و انجمن های صنفی قرار دارد، پرداخت شود!

• اختصاص جریمه و مجازات های سنگین برای کارفرمایانی که از انجام اقدامات احتیاطی خودداری می ورزند، به همراه اجازۀ بازرسی!

• حقّ توقف تولید از سوی کارگران در موارد فقدان وجود ابزارها و اقدامات احتیاطی ضروری کار!

• حذف شیف شب در مشاغل سنگین و خطرناک!

• افزایش دستمزد و کاهش ساعات کار!

1 نوامبر 2012

منبع:

http://en.uidder.org/stop_workers_dying_of_workplace_accidents.htm