سوریه: اتحاد کارگران و برادری مردمان را مستحکم سازید!

از میلیتانت شماره ۵۴

کارگران، زحمتکشان، برادران و خواهران!

در سوریه، جنگ داخلی خونینی درحال وقوع است؛ ده ها هزار نفر هر روز جان می دهند، صدها نفر مجروح می شوند و هزاران نفر از کشور خود مهاجرت می کنند.

در یک سو، رژیم استبدادی بشار اسد قرار دارد، و در سوی دیگر گروه های مسلح مختلف اپوزیسیون. بخشی از این گروه ها، به وسیلۀ سربازان مزدور سازمان های اسلامی بین المللی شکل گرفته است و این ها خود بخشی از ارتش آزاد سوریه نیز هستند.

اما وقتی به حقیقت پشت این تصویر نظر می افکنیم، آن گاه متوجه می شویم که روسیه، چین و ایران در پشت رژیم اسد، و ترکیه، ایالات متحده، فرانسه، آلمان و عربستان سعودی در پشت ارتش آزاد سوریه قرار دارند.

بنابراین جنگ در سوریه، تنها بین رژیم استبدادی اسد و معترضین نیست. بلکه هم­چنین جنگی است میان قدرت های امپریالیستی-سرمایه داری. نیروهای امپریالیستی-سرمایه داری رقیب، با سبعیت تمام از طریق سوریه در حال نبردند، و تلاش دارند که بر خاورمیانه تسلط پیدا کنند.

تمامی کارگران و زحمتکشان باید این تصویر بزرگ را مشاهده کنند. طبقۀ کارگر باید حقیقت را ببیند و بدون درگیر شدن در طرح های جنگی روسیه و ایران، به عنوان مدافعین رژیم اسد، یا ترکیه و ایالات متحده، به عنوان حامیان نیروهای مخالف، موضع مستقل خود را داشته باشد.

وقتی بحث به سوریه می رسد، کارگران ترکیه باید به مراتب هوشیارتر باشند. چرا که دولت حزب عدالت و توسعه ادعا می کند که در جبهۀ ستمدیدگان است، و با چنین شعاری تلاش می کند که توده های زحمتکش را فریب دهد و منافع سرمایه داری خود را دنبال کند.

ترکیه، ارتش آزاد سوریه را در آغوش می کشد، تلاش می کند که گروه های اپوزیسیون را سازماندهی کند، و آنان را مسلح سازد و تعلیم دهد. به همین دلیل ترکیه پیش از این به بخشی غیرمستقیم از جنگ در سوریه تبدیل شده بود.

درست یک سال پیش، همین نخست وزیر اردوغان بود که اسد را “برادر”خود خطاب می کرد، و هیئت های دولت ترکیه و سوریه نشست های مشترک برگزار می نمودند. دولت حزب عدالت و توسعه ادعا کرد که آن ها خواهان صلح و عملی ساختن سیاست “به صفر رساندن مشکلات با همسایگان” هستند؛ و با این حربه، آراء توده های زحمتکش را به چنگ آوردند.

اکنون توده های کارگر باید این سؤال را مطرح کنند: آیا بشار اسد آن زمان دیکتاتور نبود؟ کسانی که تا همین دیروز این دیکتاتور را “برادر خود” خطاب می کردند، الآن او را “جلاد” می نامند. اما چرا؟

بگذارید ساده و روشن صحبت کنیم. در واقع نگرانی واقعی ترکیه و دولت حزب عدالت و توسعه، مردم سوریه (یعنی کسانی که حقوق دموکراتیک­شان نقض شده است و تحت فشارهای رژیم استبدادی اسد به سر می برند)، نیست. هم ترکیه و هم ایالات متحده و سایر قدرت های امپریالیستی، تلاش دارند تا با بهره برداری از مخمصه ای که مردم سوریه در آن گرفتار آمده اند، طرح های خود را تحقق بخشند.

باید به یاد بیاوریم که: در نتیجۀ شورش های مردمی ای که در تونس و مصر آغاز گشت، دیکتاتورها در این دو کشور سرنگون شدند. موج شورش که “بهار عربی” نامیده شد، در کل خاورمیانه گسترش یافت. قدرت های امپریالیستی سعی نمودند که از شورش های مردمی به نفع خود و برای شکل دادن به منطقه استفاده کنند. کشورهایی مانند فرانسه و ایتالیا که تا آن روز چاپلوسانه در برابر قذافی برخورد می کردند، با کمک امریکا علیه لیبی اعلام جنگ نمودند. آن ها مانند همیشه بی­شرمانه تلاش کردند که جنگ را با شعار “آزادی” و “دموکراسی” مشروعیت بخشند.

پس از آن، “بهار عربی” ناگهان به سوریه هم رسید و توده های مردم آغاز به حرکت برای کسب حقوق دموکراتیک خود کردند. اما رژیم استبدادی بی­رحم اسد، مطالبات دموکراتیک مردم را در خون فرونشاند. قدرت های امپریالیستی با بهره برداری از این فرصت، مسألۀ مداخله در سوریه را برای تأمین منافع خود پیش کشیدند. حزب عدالت و توسعه و ترکیه نیز که از بازی در لیبی کنار گذاشته شده و سهم قانع­کننده ای از چپاول دریافت نکرده بودند، با دیدن این موضوع به سرعت جلو آمدند تا به موقعیتی مشابه با سوریه دچار نشوند و این گونه بود که اسد یک­شبه از “برادر” به “جلاد” تبدیل شد!

هرچند واقعیت امر همین است، اما آن ها با بی­شرمی تمام اعلام می کنند که در جبهۀ مردم ستمدیده هستند! سوریه، دروازۀ جنگی است که می تواند کلّ خاورمیانه را به آتش بکشد. ما به خوبی می دانیم که پس از سوریه، نوبت ایران است.

این که ترکیه، به عنوان کشوری که پیش از این نیز جزئی از جنگ داخلی در سوریه بوده است، از یک جنگ منطقه­ای کناره گیری خواهد کرد، امری است که در تصور هم نمی گنجد. مضاف بر این، حزب عدالت و توسعه و رئیس و رؤسا نمی خواهند که از این جنگ امپریالیستی برای تقسیم غنایم کناره گیری کنند.

در داخل، آن ها به فرقه­گرایی حول محور “سنی-علوی” دامن می زنند و سعی می کنند که به یک مداخلۀ احتمالی در سوریه بر پایۀ اختلاف های مذهبی مشروعیت ببخشند.

آن ها حتی مخالف آن هست که کردها در سوریه به حقوق دموکراتیک خود دست پیدا کنند. حتی کوچک­ترین مطالبۀ دموکراتیک کردها هم به شکل وحشیانه ای سرکوب می شود. جوانان کرد و ترک از خانواده های زحمتکش در بهار زندگی خود جان می دهند، چرا که مسألۀ کردها هنوز حل نگشته است. احزاب سیاسی سرمایه، مانند حزب عدالت و توسعه و حزب جنبش ملی­گرای ترکیه (MHP)، از برانگیختن خصومت نسبت به کردها به منافعی سیاسی دست پیدا می کنند.

با این حال جنگ ناعادلانۀ جاری، در ضدیت با منافع کارگران و رحمتکشان ترکیه قرار دارد. هنگامی که مطالبات دموکراتیک کردها برآورده شود، کارگران ترک، نه در طرف بازنده، بلکه در طرف برنده خواهند بود. چرا که وقتی مسألۀ کردها حل­نشده باقی بماند، احزاب سرمایه به همراه رئیس و رؤسا، کارگران دو ملیت را در مقابل یک دیگر قرار خواهند دارد و از اتحاد آن ها برای کسب حقوق­شان جلوگیری خواهند کرد. هنگامی که مسألۀ کردها حل گردد، برادری مردم ترک و کرد، تحکیم خواهد شد؛ تبعیض از میان خواهد رفت و مسیر اتحاد کارگران باز خواهد شد.

ما باید هوشیار باشیم: خطر عظیمی در انتظار کارگران و مردم مختلف است.

اگر جنگ در سوریه با مداخلۀ فعال ترکیه و دیگر نیروهای امپریالیست گسترش یابد، تمامی خاورمیانه به آتش کشیده خواهد شد. گسترش جنگ در خاورماینه؛ و تحریک مردم مختلف علیه یک دیگر در ترکیه، به تراژدی های بزرگی ختم خواهد شد.

انتظار شنیدن دلیل و منطق از سوی سرمایه داران و حکومت های آن ها بی­فایده است. اگر آن ها منطق داشتند، آن وقت دو جنگ جهانی و ده ها میلیون کشته وجود نمی داشت.

فقط توده های کارگر می توانند از دیوانگی حزب عدالت و توسعه و حاکمان ترکیه که جرأت می کنند به دنبال بازارها و حوزه ها سرمایه گذاری خود، مشتری پروپا قرص خاورمیانه باشند، جلوگیری کنند.

توده های کارگر باید ضمن مخالفت خود با ستم بر مردم سوریه در رژیم استبدادی بشار اسد، به مداخلۀ امپریالیستی در سوریه نه بگویند. آن ها باید در برابر تحریکات ناسیونالیستی و فرقه­گرایانه مقاومت کنند، و خواهان برآورده شدن مطالبات دموکراتیک مردم کرد باشند. بدین ترتیب اتحاد کارگران و برادری مردمان مختلف، واقعاً مستحکم خواهد شد. برای اتحاد کارگران عرب، ترک، کرد، ایرانی و برادری میان مردمان مختلف، ما باید با تمام نیرو فریاد بزنیم: نه به جنگ های امپریالیستی! صلح برای خاورمیانه! آزادی برای مردم کرد!

15 سپتامبر 2012

ترجمه: فعالین شبکۀ همبستگی کارگران ایران