«پگیدا» و کارزار حکومت آلمان برای میلیتاریسم
از کارگر میلیتانت شماره ۷۸
۹ ژانویۀ ۲۰۱۵
روز دوشنبه، بیش از ۱۵ هزار نفر در تظاهرات جریان راستگرا و ضدّ اسلامی «پگیدا» در شهر «درسدن» آلمان شرکت کردند.
طی ۱۲ هفتۀ گذشته، جریان موسوم به «اروپایی های میهنپرست علیه اسلامی شدن غرب» (پگیدا)، هر دوشنبه تظاهرات هایی را مرکز شهر «درسدن» سازمان داده است. راستگرایان افراطی، نظیر سازمان فاشیستی «حزب دمکراتیک ملی» (NDP)، در سطح کشور برای تظاهرات های «درسدن» بسیج شده اند.
این بزرگترین تظاهرات های راستگرایان افراطی از زمان پایان دیکتاتوری نازی ها، یک تغییر و تحول خودانگیخته نیست. از شواهد روشن است که مردم بسیار دیگری برای اعتراض علیه «پگیدا» به خیابان ها آمده اند.
در واقع، تظاهرات های راستگرایان به طور سیستماتیک از سوی بخش های مهمی از حاکمیت سیاسی و رسانه ها، ساخته و پرداخته و پشتیبانی شده است. تظاهرکنندگان «پگیدا» هفته به هفته از سرتاسر آلمان و نواحی حومۀ «درسدن» بسیج شده اند و می توانستند روی پوشش خبری بیسابقۀ رسانه ها نیز اتکا کنند.
بسیج عقبمانده ترین لایه های اجتماعی، مستقیماً مرتبط با افزایش تحریکات و تدارکات نظامی آلمان برای جنگ است. به دنبال اظهارات رسمی یک سال پیش پرزیدنت «یوآخیم گوک»، وزیر خارجه «فرانک والتر اشتاینمایر» و وزیر دفاع «اورزولا فون در لاین» مبنی بر این که دورۀ منع نظامی آلمان به سر رسیده است، کارزاری بی وقفه در محافل سیاسی و رسانه ها وجود داشته است که از موقعیت ناکافی ارتش آلمان و نیاز به حمایت بیشتر برای نظامیان گلایه می کند.
مثل همیشه، تداعی میلیتاریسم، ارتباط تنگاتنگی با حمایت از احزاب و گروه های راستگرا و بسیج کردن آن ها دارد.
«توما دو مزیر» از «اتحاد دمکرات مسیحی» (CDU) و «بودو راملوف»، نخست وزیر ایالت «تورینگن» از «حزب چپ»، به عنوان سیاستمداران اصلی، همدردی خود را با تظاهرات ها اعلام داشته و پیشنهاد ورود به مذاکراه با افراد فاشیست را داده اند.
رسانه ها توجه بیتناسبی به تظاهرات هایی داشته اند که در ابتدا بسیار کوچک بودند؛ به علاوه پلاتفرمی را برای سازماندهان و شرکت کنندگان ارائه کرده اند تا شعارهای شووینیستی آن ها را گسترش دهند.
«کریستینا شرودر»، وزیر سابق خانواده و عضو کنونی CDU در پارلمان، از تظاهرات های مقابل «پگیدا» انتقاد کرد. او در ماه دسامبر گذشته به موجه بودن «نگرانی ها دربارۀ اسلامگرایی» اشاره کرد. به گفتۀ وزیر سابق، اسلامگرایی یک مشکل حقیقی است.
طی چند هفتۀ گذشته، تلاش رو به رشد برای نهادینه کردن تظاهرات های «پگیدا» و بهره برداری از آن به عنوان اهرمی برای چرخش بیشتر به راست در عرصۀ سیاست رسمی آلمان وجود داشته است. روز چهارشنبه، «فراوکه پتری»، معاون سرپرست سازمان ضدّ اروپایی و راستگرای «آلترناتیو برای آلمان» (AfD)، با سازماندهان «پگیدا» ملاقات کرد تا همکاری احتمالی را ارزیابی کند. «پتری» پیش از این ملاقات گفته بود که برنامۀ «پگیدا»، «نقاط تقاطع بسیاری با دیدگاه های سیاسی AfD دارد».
این همکاری از حمایت پرنفوذ مجاری رسانه هایی نظیر روزنامۀ «فرانکفورتر آلگماینه سایتونگ» (FAZ) برخوردار است. «برتولد کولر»، از ناشرین آن، در ماه دسامبر خواهان این بود که مطالبات «پگیدا» جدی گرفته شود و «یک سیاست مهاجرت دنبال شود که صراحتاً در جهت منافع ملی باشد».
شمارۀ یکشنبۀ روزنامۀ FAZ، صفحات خود را به سوی سرپرست دوم AfD، یعنی «کنراد آدام» گشود. در یک مقالۀ میهمان با عنوان «چگونه مسیحیان ترک ها را عقب نشاندند»، او شووینیسم خود را آشکار می کند و با اشتیاق دربارۀ «نبرد لِپانتو» که در ۷ اکتبر ۱۵۷۱ میلادی رخ داد، می نویسد. «در این نبرد، نیروهای متحد دولت شهرهای اسپانیا، مالت و ایتالیا، ناوگان دریادار ترک علی پاشا را نابود کردند».
«آدام»، محترمانه تجربه و کارآزمودگی خود را در ارتباط با پرچم این جنگ توصیف می کند. او ادعا کرد که این پرچم، بیانگر این واقعیت است که «نیروهای مسیحی» نشان دادند «به مراتب منظم تر و نیرومندتر» هستند. این مقاله، آشکار یک هدیۀ نفرت انگیز به «پگیدا» است.
«آدام» ابتدا قادر بود که سمّ راسیستی خود را در سرمقالۀ ۱۷ دسامبر روزنامۀ FAZ گسترش دهد. او ضمن این که گویا استعمار وحشیانه در خاورمیانه و دو جنگ جهانی هرگز رخ نداده اند، اعلام کرد که اسلام، برخلاف مسیحیت، متکی بر خشونت است. به علاوه، جهان مسیحی از دورۀ روشنگری عبور کرده است که اسلامگرایان هیچ چیز از آن نمی دانستند. به همین خاطر است که «آدام» می گوید ضروری بود که این مسأله در ارتباط با پناهجویان مطرح شود: «آیا آن ها به این جا تعلق دارند؟» یا «آیا آن ها مایل و قادر به ادغام شدن هستند؟»
«اشپرینگر»، از انتشارات مهم آلمان نیز از «پگیدا» حمایت می کند. روز جمعه، مفسّر ارشد «ولت گروپه»، «ژاک شوستر» شکایت کرد که منتقدین حق پناهجویی در آلمان، «خیلی سریع به عنوان راستگرایان افراطی برچسب خوردند» و مشمول «کارزار بیسابقۀ افترا و بدگویی» شدند.
تشویق و حمایت رسانه ها و سیاستمداران از این جمعیت فاشیست، بخشی از یک چرخش جامع به راست در سیاست آلمان است. در طی سال گذشته، نه فقط اقدامات ریاضتی در اروپا تشدید شده اند، بلکه، مهم تر از هم، بازگشت میلیتاریسم آلمان تدارک دیده شد.
سیاست متجاوزانۀ حکومت آلمان نسبت به روسیه و مداخلات آن در خارومیانه، وسیعاً از سوی مردم طرد شده است. برای اجرای یک سیاست خارجی متخصامانه علیه اپوزیسیون، تفاله ها و ته مانده های جامعه اکنون بسیج می شوند. همان طور که تا پیش جنگ های اول و دوم جهانی شاهد بودیم، نخبگان حاکم درحال توسل به شووینیسم و بیگانه هراسی به منظور پیشبرد برنامۀ امپریالیستی و میلیتاریستی خود هستند.
این تحولات به هیچ وجه محدود به خیابان های «درسدن» نیست. در دانشگاه های آلمان، تاریخ درحال تجدیدنظر است و جنایات میلیتاریسم آلمان، دست کم گرفته می شود. هدف، آماده سازی زمینه برای احیای ناسیونالیسم آلمانی است.
پروفسور «یورگ بابروفسکی» که سرپرست دپارتمان تاریخ اروپای شرقی در دانشگاه «هومبولت» است، در ماه فوریه به «در اشپیگل» گفت که «هیتلر بیمار روانی و تبهکار نبود». همکار او، پروفسور «هرفرید مونکلر» گفت که «پیگیری یک سیاست خارجی مسئولانه ناممکن خواهد بود، اگر هر کسی این چشم انداز را داشته باشد که ما مقصر همه چیز هستیم».
با کمک چنین جعلیات و تحریفات تاریخی که با کارزار رسانه ای شنیعی درهم آمیخته، جنایات جدیدی درحال رقم خوردن هستند. سیاست های متخاصامانۀ امپریالیسم آلمان، درست مانند ۸۰ سال پیش، به حرکت به سوی دیکتاتوری و بسیج عناصر فاشیستی گره خورده است.
در نتیجه مبارزه علیه «پگیدا»، باید در پیوند تنگاتنگ با مبارزه علیه میلیتاریسم و تمامی احزاب سیاسی بورژوایی مشوق آن باشد. این، در عوض، مستلزم مبارزه ای سرسختانه و تسلیم ناپذیر برای افشای آن دسته ریاکاران درون حکومت است که در ظاهر مخالف «پگیدا» سخن گفته اند، اما تمام و کمال از برنامۀ امپریالیستی هیئت حاکم حمایت می کنند.
باید یادآوری کرد که ارکستر مخالفت با پگیدا در درون محافل حاکم، درست در زمانی افزایش یافت که تظاهرات های مخالف «پگیدا» شروع به یافتن خصلتی توده ای کرد و مطبوعات خارجی نیز آغاز به تهیۀ گزارش از تظاهرت های راستگرایان «پگیدا» نمودند.
«آنگلا مرکل»، صدر اعظم آلمان در سخنرانی سال نوی خود تظاهرات ها را مورد انتقاد قرار داد. به گفتۀ مرکل، شعار مورد استفادۀ پگیدا– «ما مردم هستیم»- مورد سوء استفادۀ جنبش توده ای ۲۵ سال پیش قرار گرفته بود که به سقوط دیوار برلین و فروپاشی آلمان شرقی انجامید. اکنون به گفتۀ مرکل، این شعار از طرف «پگیدا» استفاده می شود تا به خارجی ها بگویند که «شما به خاطر نژاد و مذهب خود به این جا تعلق ندارید». مرکل ادامه داد که مهاجرت، «به نفع همه هست».
روز سه شنبه، صدراعظم سابق، «هلموت اشمیت» (از حزب سوسیال دمکرات، یا SPD) که اکنون ۹۶ ساله است، علیه تظاهرات ها صحبت کرد و گفت: «آلمان باید در برابر دنیا باز و بردبار، و بنابراین یک “نه به پگیدا“ی روشن باشد!» جانشین او، «گرهارد شرودر» (SPD)، در روزنامۀ «بیلد سایتونگ» خوهان «برخاستن تمام مردم شریف» علیه تظاهرات راستگرایان شد.
ریاکاری این بیانیه ها خیره کننده است. این SPD بود که در سال ۱۹۹۳ از تضعیف کامل حق پناهندگی در آلمان پس از جنگ به دست CDU، دفاع کرد. از آن زمان به بعد، حکومت ها یکی پس از دیگری خود را به حفاظت از آلمان در برابر پناهندگان وقف کرده اند. در طی ۱۵ سال گذشته، ۲۵ هزار مهاجر تنها در مدیترانه غرق شده اند، آن هم در نتیجۀ تشدید کنترل اروپا بر مرزها با حمایت حکومت های آلمان. با این وجود وقتی پناهجویان به آلمان رجوع می کنند، آن ها در اتاق هایی نامناسب و غیرانسانی جا داده می شود، منازلی که در آن ها در معرض سوء استفاده و شکنجه قرار دارند.
«گرگور گیزی» و «حزب چپ»، درحال ایفای نقش به ویژه مهلکی هستند. هدف از فراخوان این حزب برای «اتحادی متشکل از کلیۀ دمکرات ها علیه پگیدا»، مشخصاً حمایت از سیاست حکومت است که به بسیج راستگرایان انجامیده.
تنها نقطۀ اتکا برای یک مبارزۀ مؤثر علیه هم میلیتاریسم و هم خطر راستگرایان و سازمان های فاشیستی اولیه، نظیر «پگیدا»، بسیج سیاسی طبقۀ کارگر بر مبنای یک برنامۀ سوسیالیستی و بین المللی است.
