در حمایت از اعتصاب کارگران ایران خودرو
بیش به سوی تشکیل هسته های مخفی برای تداوم اعتصاب
طبق اخبار منتشره، اعتراض کارگران ایران خودرو به سطح پایین دستمزدها، یک هفته است با امتناع از دریافت غذای کارخانه ادامه دارد. از روز ۱۷ دیماه کارگران با امتناع از رفتن به رستوران و عدم دریافت غذا، دست به اعتراض زدند. ابتدا این اعتراض در بخش هایی از کارخانۀ جنوبی که بخش اصلی تولید و خطوط مونتاژ و قطعات بدنه در آن جا انجام می گیرد، شکل گرفت و سپس در همان روز همۀ قسمت های کارخانۀ جنوبی را دربرگفت. کارگران به رستوران رفته، و غذا را در سطل های زباله ریختند. از فردای آن روز قسمت شمالی که شامل سالن رنگ، سالن تولید اِل نود، سالن مونتاژ پژو پارس و سالن پرس می شود به این اعتصاب گره خورد و تمام بخش های تولیدی کارخانه در اعتصاب غذا شرکت کردند و از رفتن به رستوران سرباز زدند. این اولین بار است که تمام کارخانه به طور یک پارچه اعتصاب غذا می کند و به یک حرکت اعتراضی می پیوندد. مدیریت برای این که بتواند این حرکت اعتراضی یکپارچه را در هم بشکند، سهام بلوکه شدۀ کارگران را آزاد کرد که موثر نبود و اعتصاب همچنان ادامه دارد. مدیریت در فاز دوم برای شکست این اعتراض مثل همیشه وعده داد که به زودی افزایشی در دریافتی ها رخ خواهد داد. اما کارگران فریب نخوردند و به مدیریت گفته اند که: « قولش را به صورت کتبی ابلاغ کند.» در ضمن کارگران به مدیریت پیغام دادند که: «باید پایۀ حقوق، ۲۰ الی ۳۰ درصد اضافه شود. ما انتظار پاداش نداریم و حق مان را می خواهیم».
خواست اصلی کارگران افزایش پایه حقوق آن هاست که مدیریت تا کنون هیچ واکنشی به آن نشان نداده است. حتی بر اساس شنیده ها، روز دوشنبه ۲۲ دی ۱۳۹۳ وزیر صنایع به کارخانه ایران خودرو رفته است. این سطح از واکنش مقامات، اتفاقی نیست و در واقع به تغییر و تحولات اخیر در توازن قوای جنبش کارگری ارتباط پیدا می کند.
در سال جاری، آغاز روابط حسنۀ بین رژیم ایران و امپریالیسم و تدارک برای پایان این جنگ سرد، شرایطی را برای طبقۀ کارگر مهیا خواهد کرد تا در مبارزۀ خود علیه مشکلات کمرشکن اقتصادی و اجتماعیِ پیشِ رو بهتر متشکل شود. مذاکرات اخیر سران دول امپریالیستی و رژیم ایران در چشم انداز بهبود روابط منجر به این شد که طی چند ماه گذشته ما شاهد بازگشت اعتماد به نفس جنبش کارگری در اعتصاب های ایران تایر، معدن سنگ آهن بافق، معدن کوشک، واگن پارس و غیره باشیم که اکنون باید ایران خودرو را نیز به آن اضافه کرد. هر اعتصابی که رخ می دهد، با ضربه به اقتصاد و سود سرمایه داری، تهدیدی بالقوه برای رژیم محسوب می شود. شدت اختناق و انباشته شدن اعتراضات در زیر پوست جامعه به حدی است که کوچکترین روزنه ای، منجر به انفجار می شود، و اگر این انفجار در حوزۀ تولید، یعنی ستون فقرات رژیم سرمایه داری باشد، معنایش برای هیچ کسی به اندازۀ خود دولت سرمایه داری روشن نخواهد بود. در دور آتی، رژیم به اجبار تلاش خواهد کرد که از اتحادیه های کارگری زرد و روش های دیگر، احتمالاً با کمک «سازمان جهانی کار»، «سولیداریتی سنتر» و سازمان های مشابه، استفاده کند تا جنبش کارگری را این بار به شکل «متمدنانه» سرکوب کند. و برای این کار چه گزینه ای و بدیلی بهتر از گرایش راست جنبش کارگری که هم سابقه ای مبارزاتی برای خود دست و پا کرده و هم با رژیم تداعی نمی شود.
اعتراضات صورت گرفتۀ کارگران به مراتب جلوتر از بسیاری فعالین کارگری است. در شرایطی که زمزمۀ کار علنی و در چارچوب قانون صورت می گیرد، هر روز ده ها اعتصاب و اعتراض «غیرقانونی» صورت می گیرد.
به علاوه برای چندین بار می بینیم مطالبۀ کارگران که از سطح آگاهی و نیازهای فوری آن ها نشأت می گیرد، بلافاصله ناگزیر خصلت سیاسی پیدا می کند. کارفرمایان و مقاماتی که بر باقی ماندن اعتراض در سطح «صنفی» تأکید دارند، خود یا با سرکوب یا با امتیازاتی که اشاره شد، پاسخی «سیاسی» می دهند!
اما مهم تر از تحقق مطالبات آنی و پیروزی های مقطعی، حفظ و تداوم خود پیروزی است که دارای اهمیت می شود. چنان چه مطالبات کارگران ایران خودرو یا هر حوزۀ دیگری با عقب نشینی تاکتیکی رژیم رو به رو شود، باید یقین دانست که به زودی برای باز پس گرفتن آن اقدام خواهند کرد تا یک پیروزی، به الگو و نمونه ای برای سایر بخش ها تبدیل نشود.
اگر تحقق مطالبه ای مانند دستمزد، با هماهنگی و بسیج کارگران یک حوزه صورت می پذیرد، تحقق مطالبات بیش تر با پیوستن اعتراضات چند حوزۀ مختلف کارگری ممکن خواهد بود، و به همین جهت ضروری است که میان مبارزات کارگران ایران خودرو با سایر بخش ها پیوندی ایجاد کرد تا فشار بیشتری به سمت بلند اهرم برای کسب امتیاز وارد شود.
رژیم سرمایه داری ایران تمامی این اعتراضات را یک به یک برای حفظ و بقای خود ارزیابی و تحلیل می کند، و اولین قدم، شناسایی نیروهای اصلی و کسانی است که نیروی محرک و جهت دهندۀ اعتراض هستند، تا با جدا کردن «سر»، «بدنه» را در آشفتگی به راحتی سرکوب کند. در اعتراضات گذشته، از جمله پتروشیمی رازی شاهد بودیم که چگونه با دوربین های مدار بسته و غیره، این رهبران عملی شناسایی شدند. ضرورت ایجاد جمع ها یا هسته های مخفی از همین جاست؛ به طوری که تدارکات اعتصاب، تعیین شعارها، هماهنگی و به طور خلاصه سازماندهی به دور از نظارت نیروهای سرکوب بتواند صورت بگیرد.
رفقا و عزیزان کارگر ایران خودرو، چشم سایر بخش های کارگری به اعتراضات شما دوخته شده است. مادام که جنبش شما کارگرانِ مصمم، متشکل و سازماندهی شده نباشد، امکان وارد آمدن ضربه به آن افزون تر می گردد. وقت آن رسیده که با ایجاد هسته های مخفی کارگری، و ارتباط آن ها با یکدیگر و ایجاد «صندوق اعتصاب» برای تضمین تداوم اعتصاب؛ و با ایجاد ارتباط با هسته های مخفی سایر کارخانجات و مراکز تولید، مبارزات پراکنده و جدا از هم را به مبارزۀ متشکل و طبقاتی تبدیل کرد. نطفه های قدرت کارگری در همین هسته های مخفی کارگری بسته می شود. رهبری آیندۀ جنبش طبقۀ کارگر مستقیماً وابسته به شکل گیری همین هسته های کارگری است و این می تواند نتیجۀ عملی مبارزات همه کارگران در کف کارخانجاتی باشد که در آن مشغول به کارند. کارخانه ها، محل مبارزۀ کارگران است و هسته های مخفی کارگری، مرکز سازماندهی این مبارزات.
پر توان باد عزم جزم شدۀ کارگران ایران خودرو.
گرایش مارکسیست های انقلابی
۲۴ دیماه ۱۳۹۳
