ایران: فعالیت حمایتی در دفاع از فعالین کارگری زندانی

 از میلیتانت شماره ۶۸

بار دیگر فعالیت هایی عملی در حمایت از فعالین کارگری زندانی، شاهرخ زمانی، رضا شهابی و محمد جراحی در سطح نقاطی از تهران صورت گرفته است. این اقدام به ویژه از آن رو صورت گرفته که با ادامۀ روند ارعاب و فشار سیستماتیک بر فعالین کارگری در زندان ها و خانواده های آن ها، نیاز به حمایت ها و همبستگی ها– در سطح ملی یا بین المللی– بیش از پیش افزایش یافته است؛ فعالین کارگری زندانی نیز به ضرورت این نوع حمایت ها واقف هستند و صراحتاً از آن صحبت می کنند. به عنوان مثال محمد جراحی، کارگر نقاش ساختمان که سومین سال حبس خود را طی می کند و به بیماری سرطان تیروئید مبتلا است، اواخر دی ماه سال جاری نامه ای خطاب به «تمام کارگران، سازمان ها و اتحادیه های کارگری سراسر دنیا» نوشت و اعلام کرد که «مسئولین زندان آشکارا شاهد این شکنجۀ روحی و روانی من هستند. من به همۀ کارگران و دیگر مردمان آزادیخواه و برابری طلب اعلام می کنم که این مسئولین زندان هستند که موجبات مرگ مرا فراهم کرده اند».

افزایش فشارها و تهدیدها علیه فعالین کارگری زندانی و خانواده های آنان نگرانی های فراوانی را به دنبال داشته است. مثلاً رضا شهابی، عضو سندیکای شرکت واحد اتوبوس رانی دفعات پیش، تا پیش از بهبودی و با وجود آن که تحت درمان قرار داشت، برخلاف توصیۀ پزشکان به زندان بازگردانده شد. به علت سوء رفتار با او، همچنین اعمال فشارهای شدید بر وی و عدم معالجۀ پزشکی، رضا شهابی اکنون نشانه هایی از فلج شدگی را از خود بروز می دهد. این تنها یکی از نمونه هایی است که اوج فشار بر فعالین کارگری را نشان می دهد؛ و به همین جهت ضرورت همبستگی و حمایت را به شکل فزاینده ای برجسته کرده است.

به همین دلیل شماری از رفقای مستقل درگیر در پروژۀ «احیای مارکسیستی» و همین طوری تعدادی از اعضای «شبکۀ همبستگی کارگری»، طی اقدامی مشترک، به حمایت عملی از این سه پیشرُوی طبقۀ کارگر، شاهرخ زمانی، رضا شهابی و محمد جراحی پرداخته اند.

در این راستا پوسترهایی در سطح نقاطی از تهران توزیع شدند با شعارهایی نظیر «تا آزادی شاهرخ زمانی، مبارزه ادامه دارد!»، «کارگر زندانی، زندانی سیاسی آزاد باید گردد!» و «کارگران ایران تنها نیستند!»، «شاهرخ زمانی، رضا شهابی، محمد جراحی آزاد باید گردند». علاوه بر این شعارهایی نیز در حمایت از این کارگران زندانی با اسپری رنگ بر روی صندلی ها و نیمکت های پارک، جداول کنار خیابان و دیوارها نوشته شد.

مدتی پیش از این نیز فعالیت حمایتی مشابهی در پشتیبانی از «افشین ندیمی» و «مهرداد صبوری» صورت گرفت. افشین ندیمی و مهرداد صبوری که اخیراً طی گزارش ها مورد ضرب و شتم شدید نیز قرار گرفته اند، دو کارگر ساختمانی هستند که برای کار به کردستان عراق رفته بودند، منتها پس از بازگشت به ایران در تاریخ 17 آبان از سوی نیروهای اطلاعاتی ربوده شدند، و نهایتاً روز چهارشنبه، مورخ 4 دی ماه 1392، از سوی شعبۀ یکم دادگاه انقلاب اسلامی سنندج به زندان محکوم گردیدند. یکی دو روز پس از این فعالیت در تهران، تعدادی از فعالین کارگری سنندج نیز طی گزارشی، از اقدام مؤثر خود به پخش تراکت در حمایت از افشین ندیمی و مهرداد صبوری در شهر سنندج با امضای «کارگران و فعالین کارگری سنندج» خبر دادند که طی شرایط کنونی اقدامی مفید، لازم و مؤثر در جهت ارتقای سطح اعتماد به نفس و شکستن جوّ خفقان و سکوت است (1).

پیش تر نیز به دنبال اجرای تاکتیک «تحریم فعال» انتخابات ریاست جمهوری 92 به وسیلۀ شماری از رفقای احیای مارکسیستی و شبکۀ همبستگی کارگری به شکل توزیع و نصب پوسترهایی در حمایت از شاهرخ زمانی در سطح مناطقی از تهران، سپس اقدام مشترک برای  حمایت عملی از بهنام ابراهیم زاده به دنبال درخواست وی در آستانۀ بازگشت به زندان، برداشتن گام هایی مشابه در جهت حمایت عملی از شاهرخ زمانی در قطب صنعتی یکی از استان ها، تداوم حمایت عملی مجدد از رضا شهابی و شاهرخ زمانی در تهران، نهایتاً اقداماتی به صورت دیوارنویسی و پخش تراکت و چسباندن پوستر علیه موج اعدام های سیستماتیک و بی پروای اخیر جمهوری اسلامی– به خصوص پس از روی کار آمدن روحانی– در تهران و کرج صورت گرفته بود.

همان طور که قبلاً نیز به کرّات اشاره شده بود، موج سنگین اعدام ها، دستگیری و پرونده سازی علیه فعالین و نظایر آن ، با هدف حمله به کل طبقۀ کارگر و کاهش اعتماد به نفس صورت می گیرد و حربه ای است که رژیم به منظور ارعاب و خط و نشان کشیدن برای اعتراضات و اعتصابات کارگری در زمان به سرانجام رسیدن معاملات پشت پردۀ خود با غرب، به کار می بنند. از این رو ضروری است که کل کارگران ایران و نیروهای مترقی به طور اعم و کارگران پیشرو به طور اخص، اقداماتی را به هر شکل مناسب در اعتراض و واکنش به این اعدام ها از خود نشان دهند. یکی از سنت های ارزندۀ گذشته در این مورد، دیوارنویسی و پخش تراکت و بیانیه و پوستر است. چنان چه در مورد این اعدام ها اقدام مشترک و به ویژه اقداماتی کارگری انجام نگیرد، دست های رژیم برای سرکوب های گستردۀ بعدی باز خواهد ماند.

علاوه بر موج اعدام ها جهت حذف مخالفین و کاهش سطح اعتماد به نفس جنبش کارگری، شدت فشار های اقتصادی و اجتماعی تا حدّی است که شمار اقدام به خودکشی در شرایط نبود هرگونه بدیل دیگری بالا گرفته است. به عنوان مثال اوایل دی ماه، یکی از کارگران ایران خودرو به دلیل فشار عصبی ناشی از سرعت زیاد خطوط تولید و سایر مشکلات تلاش به خودکشی نمود. یا اخیراً دستفروش جوانی طی درگیری به دنبال ضبط اموال وی، خود را به مقابل قطار مترو انداخت و درجا جان باخت. در چنین شرایطی، اقداماتی اعتراضی در جنبش شکل گرفته است. مثلاً به دنبال این رویداد آخر، جمعی از جوانان با عنوان «دانشجویان مدافع رهایی طبقۀ کارگر» روز چهارشنبه دوم بهمن‌ماه با تجمع در مقابل شهرداری و انتشار بیانیه‌ای خواستار رسیدگی به وضعیت دستفروشان شدند (2).

این اقدامات حمایتی در داخل کشور، هرچند از نظر ایجاد اعتماد به نفس در میان فعالین کارگری زندانی و خانواده های آن ها به طور اخص و ایجاد آگاهی عمومی از وضعیت آنان در سطح جامعه به طور اعم، لازم و ضروری هستند و بی تردید یک وظیفۀ طبقاتی به شمار می روند، اما قطعاً به هیچ رو کافی نیستند. بدیهی است که هیچ یک از ما با نیرو و امکانات بسیار محدود قادر به آن چه که می بایست انجام شود، نیستیم. اصولاً چنین فعالیت هایی نمی تواند به تنهایی به عهدۀ یک یا چند نیروی معدود با امکانات محدود باشد، اما ما علاوه بر تأمین هدف از قبل تعیین شده در راستای کمپین حمایتی از فعالین کارگر زندانی، باید در عین حال قصد نشان دادن الگوهای عملی فعالیت حمایتی به سایر بخش های فعالین را داشته باشیم. یعنی باید تلاش کنیم به تمامی سازمان ها و احزاب خودبزرگ بین موجود بگوییم که نمی توان اسامی و امکانات بزرگ و پرطمطراق داشت، اما در موقع حمایت از کارگران زندانی فقط از راه دور چند شعار و بیانیه داد. نمی توان «حزب طبقۀ کارگر» بود، اما حتی یک مورد عملی در حمایت از کارگران پیشرو در کارنامۀ خود به ثبت نرساند (در حمایت از کارگران پیشرو در « داخل ایران»).

ما باید با این اقدامات ضمن حمایت از کارگران زندانی، قصد ارائۀ پیشنهاد برای این نوع حمایت ها را داشته باشیم و الگوی کار را معرفی کنیم. در واقع این وظیفۀ بخش پیشرو و سازمانده است که بر دوش همۀ ما قرار می گیرد. بخش سازمانده، بدون آن که اصولاً نیاز به افشای هویت خود داشته باشد، می تواند و باید خطّ اصلی را به درون جامعه ببرد تا پایه هایی در بین تودۀ مردم پیدا بشود. به همین دلیل باید ملزومات کار سازماندهی را هم رعایت کند.

هر فرد فعال کارگری و فعال گرایش های سیاسی که خود را مرتبط با جنبش کارگری می داند، یا هر گروه متشکل می تواند به همین روش، در حد توان خود، از فقط نوشتن یک شعار بر روی دیوار یا چسباندن فقط یک پوستر در مسیر رفت و آمد مردم گرفته تا هر میزان بیش از این که خود تشخیص می دهد، انجام دهد، تا اولاً اقدام عملی در حمایت از کارگران زندانی کرده باشد و ثانیاً این اقدامات تأثیر واقعی در اعمال فشار به حکومت سرمایه داری داشته باشد. غیر از این یا روشی بهتر از این، نه کارگر زندانی مورد حمایت واقعی قرار می گیرد و نه فشاری به حکومت سرمایه داری جهت آزاد کردن کارگران محسوب می شود. کارگران زندانی نیازمند حمایت برای آزادی هستند و نه تبلیغات گروهی.

بدون شک فعالیت های حمایتی باید به طور مداوم، در سطح وسیع تر، با هماهنگی و کاربرد ابتکار عمل های بیشتری صورت بگیرند. امید است که با تداوم و گسترش دامنۀ حمایت های عملی از سوی سایر فعالین

کارگری نیز فشار لازم جهت آزادی شاهرخ زمانی، رضا شهابی و دیگر فعالین کارگری و سیاسی زندانی ایجاد گردد. در شرایط کنونی که جنبش کارگری، هم از سرکوب شدید حکومتی و هم از افتراق و سایر ضعف های درونی خود آسیب می بیند، این اِعمال فشار عملی نخواهد بود مگر با «اتحاد عمل» گسترده  میان تمامی نیروهای چپ و فعالین کارگری حول حمایت از تمامی زندانیان سیاسی و مطالبۀ آزادی آنان به عنوان یک خواست مشترک.

پیش به سوی اتحاد عمل!

پیش به سوی آزادی تمامی فعالین سیاسی و کارگری زندانی!

کارگران ایران تنها نیستند!

شبکۀ همبستگی کارگری (IWSN)

7 بهمن ماه 1392

(1) http://komalah.org/Farsi/index.php/exbar/9559.html

(2) http://rahayikargar.blogspot.com/2014/01/blog-post_22.html