قتل عام وحشیانۀ سوروچ : تنها اتحاد کارگران می تواند به تروریسم و تفرقه پایان دهد

روز 20 ژوئیه، 32 جوان عضو «فدراسیون سوسیالیستی تشکلات جوانان»، در شهر «سوروچ»، واقع در جنوب شرقی ترکیه، به شکل وحشیانه ای طی یک بمب گذاری انتحاری که به احتمال زیاد از سوی ترورسیست های داعش سازمان یافته بود، کشته شدند. این نخستین بار است که داعش یک سازمان سوسیالستی را در داخل ترکیه هدف گرفته است. کشتار این جوانان که هدفی نداشتند جز سفر به شهر مرزی کوبانی در سوریه برای کمک به بازسازی این شهر که به دست نیروهای داعش در سال گذشته با خاک یکسان شده بود، مردم دنیا را با بهت زدگی و ناباوری رو به رو کرده است.

با این حال تظاهرکنندگانی که به نشان همبستگی با کشته شدگان به خیابان های استانبول و دیگر شهرهای ترکیه آمدند، خود مورد حملۀ پلیس ترکیه با گاز اشک آور و ماشین های آب پاش قرار گرفتند.

حکومت ترکیه و نخست وزیر آن اردوغان، دستشان به خون این جوانان آلوده است. سیاست خارجی آن ها داعش را جسورتر کرده و به سوی حملات تروریستی دعوت کرده است. حکومت ترکیه هم­چنان متهم به تبانی با داعش علیه مردم کُرد سوریه است؛ از حمله به داعش عقب نشسته و به شمار زیادی از جهادیون اجازه داده است که از مرز ترکیه رفت و آمد کنند. هدف ترکیه عبارت است از ایجاد یک منطقۀ حائل و جایگزین کردن جنگجویان کُرد با نیروهای خودش.

حقیقت این است که حکومت ترکیه، پیروزی داعش را به پیروزی کردها ترجیح می دهد، آن هم به دلیل ترس از تأثیرات پیروزی کردها بر جمعیت کردنشین ترکیه.

اما اکنون که حکومت های ایران و آمریکا با یک دیگر به توافق رسیده اند، حکومت ترکیه نگران از دست دادن موقعیت منطقه ای خود است و می خواهد همکاری بیشترش با آمریکا به چشم بیاید. ترکیه احساس می کند مجبور است در واکنش به وحشیگری صورت گرفته در سوروچ و بی ثباتی متعاقب چنین رویدادهایی، دست به اقداماتی علیه داعش بزند. روزهای 23 و 24 ژوئیه، حکومت ترکیه برای نخستین بار پایگاه های داعش در سوریه را بمباران کرد؛ عملی که تنها خطر تروریسم و بی ثباتی را در ترکیه افزایش خواهد داد. علاوه بر این، ترکیه و آمریکا به توافقاتی بر سر هدایت عملیات مشترک علیه داعش رسیدند که اجازه می دهد امریکا از مقرهای ناتو در شهر «انجرلیک» حملات هوایی اش را آغاز کند.

ترکیه برای بحث بر سر امنیت خود، نشست ویژه ای متشکل از سفرای ناتو را فراخوانده و هزاران نفر را به عنوان مظنون فعالیت های تروریستی دستگیر کرده است.

حکومت ترکیه فرصتی نیز برای بمباران پایگاه ها پ.ک.ک در عراق به چنگ آورده که ظاهراً سنگین تر از بمباران داعش است. این حرکت حکومت ترکیه، چرخشی قابل توجه از فرایند به تعویق افتادۀ «صلح» به شمار می رفت که خود پیش برده بود. ازدوغان با اشاره به تیراندازی به سه افسر پلیس و کشته شدن دو سرباز ترکیه به دلیل برخورد با بمب کناره جاده ای– که پ ک ک مسئولیت آن را بر عهده گرفته است– تلاش می کند تا پ.ک.ک و داعش را یکسان جلوه دهد. هرچند نمی توان اقدامات مسلحانۀ انفرادی جنگجویان پ.ک.ک علیه نیروهای حکومت ترکیه از یک سو و کشتار دسته جمعی وحشتناک کارگران و فقرای عادی به دست داعش از سوی دیگرا را قیاس کرد، اما حزب سوسیالیست بر این اعتقاد نیست که چنین اقدامات انفرادی ای می تواند راه پیش­روی مبارزۀ کردها باشد. این اقدامات به ضدّ خودشان تبدیل می شوند، چرا که ضمن تأمین بهانۀ لازم برای سرکوب بیش­تر از سوی دولت ترکیه، خطر تعمیق نفاق بین کارگران ترک و کرد را افزایش می دهد.

اردوغان امیدوار است که در ازای همکاری ترکیه علیه داعش، غرب نیز حملات او به پ.ک.ک را نادیده بگیرد یا حتی از آن چشم پوشی کند. در واقعیت، اوضاع برای ایالات متحده پیچیده شده است، چرا که امریکا برای نبرد زمینی علیه داعش، بر نیروهای کُرد داخل سوریه حساب کرده است. به همین دلیل است که امریکا تاکنون خود را از حملات هوایی به پایگاه های پ.ک.ک دور نگاه داشته.

با این حال کُردها نباید انتظار هیچ گونه کمک و مساعدتی را از جانب قدرت های غربی داشته باشند. مسئولیت اصلی چنین کابوسی در خاورمیانه، متوجه خودِ امپریالیسم غرب است. قدرت های غربی و منطقه ای برای تاراج ذخایر منطقه و حفظ اعتبار و نفوذ خود، مدت ها به تنازعات و سلطه گری دامن زده اند. همۀ این ها به همراه چندین دهه ستم دولت اسرائیل بر مردمان فلسطین، با حمایت و پشتیبانی قدرت های غربی، به دنبال به اصطلاح «جنگ علیه ترور» و جنگ های افعانستان، عراق و لیبی، تشدید شده است.

پیروزی انتخاباتی «ه.د.پ» در انتخابات ماه ژوئن که طی آن «حزب عدالت و توسعه» (آ.ک.پ) اکثریت خود را از دست داد، هشداری برای حکومت ترکیه بوده است. بزرگ­ترین ترس حاکیت ترکیه، چیزی نیست جز گرد هم آمدن کارگران کُرد و ترک در خیزشی گسترده که کل حاکمیت ترکیه را به چالش بکشد.

حکومت ترکیه تلاش می کند برای حفظ حاکمیت خود و مقابله با خواسته های مردمان کُرد، به دیدگاه های ضدّ کُردی در میان کارگران ترک شدت ببخشد.

اما فراخوان سازمان های کارگری به طبقۀ کارگر ترکیه، به همراه برنامه ای برای دفاع از حقوق دمکراتیک و خواسته های ملی تمامی مردمان، برای شغل و مسکن، برای مالکیت و کنترل دمکراتیک ذخایر عظیم منطقه به نفع همه، قادر است این موانع را در هم بشکند.

بر مبنای یک برنامۀ سوسیالیستی، می توان جنبشی را ایجاد کرد که مردم سرتاسر سوریه، عراق و سرتاسر منطقه را برای عقب راندن داعش، قدرت های فاسد منطقه و امپریالیسم در خاورمیانه متحد کند. یک کنفدراسیون سوسیالیستی داوطلبانه متشکل از کشورهای خاورمیانه، تمامی مردمان را قادر به تصمیم گیری آزادانه و دمکراتیک دربارۀ سرنوشت خود خواهد کرد.

28/7/2015

http://www.socialistworld.net/doc/7284