گزارشی از تظاهرات وسیع روز جمعه در یونان در مخالفت با ریاضت اقتصادی
عصر روز جمعه و در آستانۀ رفراندوم روز یکشنبه، اعتراض وسیعی در تقابل با برنامۀ ریاضتی اتحادیۀ اروپا و صندوق بین المللی پول در آتن صورت گرفت.
ده ها هزار نفر از مردم با حضور خود برای نمایش اعتراض و مقاومت، فضای میدان مرکزی «سینتاگما»ی آتن در مقابل ساختمان پارلمان را پُر کردند. فضای حاکم بر اعتراض، گواهی بر عزم و اراده برای پایان بخشیدن به سال ها ریاضت اقتصادی بود. در بین معترضین، انبوهی از جوانان به چشم می خوردند.
برخی معترضین پارچه نوشته ای را تهیه کرده بودند که کلمۀ «نه» (OXI) روی آن نقش بسته بود، و برخی دیگر حامل شعارهایی در محکومیت ریاضت بود. در بین پارچه نوشته ها، تعدادی به صدر اعظم آلمان، آنگلا مرکل، اشاره داشتند: «مرکل دهانت را ببند، اکنون مردم حرف می زنند»، «زمان تغییر کشور فرا رسیده» و «خانم مرکل، بیرون!» (Frau Merkel raus).
حتی از بالای پله های منتهی به پارلمان هم نمی شد دید که پایان صف تظاهرکنندگان کجاست. از ساعت ۷ بعدازظهر، جمعیت رو به فزونی گذاشت و تا ساعت ۱۰ شب، هنوز بسیارانی از ایستگاه متروی مجاور به میدان سینتاگما می پیوستند. به گزارش رویترز، دستکم ۵۰ هزار نفر به تظاهرات پیوستند، اما حتی این برآورد از تعداد حاضرین نیز پایین بود.
وقتی ظرفیت میدان تکمیل شد، بسیاری از حضار شروع به خواندن و دست زدن با ترانه هایی کردند که یادآور مقاومت در برابر حکومت نظامی برخاسته از کودتای یونان بود. حکومتی که با مشت آهنین خود طی سال های ۱۹۶۷ تا ۱۹۷۴ برقرار بود. یکی از این ترانه ها، «زنگ ها به صدا درخواهد آمدند»، اثر آهنگساز برجسته، میکیس تئودوراکیس بود که «ایرو»، نوازندۀ پیانو و خواننده، اجرا کرده است.
اگرچه فراخوان به این تظاهرات از سوی سیریزا داده شده بود و بسیاری از شرکت کنندگان توهماتی به این حزب داشتند، اما این اعتراضات بیانگر نفی چشم انداز حکومت از سوی توده های وسیع مردم بود. سیریزا همچنان در تلاش برای مذاکره و یافتن توافق با اتحادیۀ اروپا، بانک مرکزی اروپا و صندوق بین المللی پول، و در عوض کاهشِ کمی کمتر در هزینه های اجتماعی با کمی تعویق در جدول زمانیِ است.
گزاراشگران سایت ما با شمار زیادی از مردم در طول روز و در تظاهرات صحبت کردند. آن ها می گفتند که با حضور خود، خواهان پایان دادن به سال ها ریاضت اقتصادی هستند که نتیجه اش، سقوط استانداردهای زندگی و سطوح بی سابقۀ بیکاری و فقر بوده است.
«گئورگیس»، جوان ۱۸ ساله ای بود که گفت: «من می خواهم شغلی پیدا کنم، برای کشورمان وضعیت متفاوتی می خواهم . نمی خواهم برای کار به هلند، آلمان یا انگلستان بروم. می خواهم همین جا بمانم و با این وضعیت بجنگم». او ادامه داد: «من می خواهم رأی نه بدهم. نمی دانیم روز دوشنبه چه اتفاقی می افتد، اما می خواهم از این حکومت، چیز متفاوتی ببینم».
او امیدوار بود که سیریزا ریاضت را متوقف کند، اما اطمینان نداشت که چنین چیزی رخ بدهد. «من به سیپراس رأی دادم که نخست وزیرمان باشد ومی خواهد شاهد تفاوت باشم. این ریسک بزرگی هست که کشورمان باید متقبل بشود. منتها این تنها راه حل هست».
وقتی از او نظرش را در مورد هدف اعلام شدۀ سیپراس برای توافق با اتحادیۀ اروپا حتی پس از رأی «نه» در رفراندوم پرسیدیم، گفت: « اگر مردم روز یکشنبه رأی نه بدهند و با این حال سیپراس این کار را بکند، نشان داده که احترامی برای ما قائل نیست. او از ما خواست که رأی “آری” یا “نه” بدهیم. اگر ما رأی نه بدهیم و او برود با آلمان و اتحادیۀ اروپا توافق کند، معنایش این هست که احترامی برای ما قائل نیست. اگر نخست وزیر به مردمش احترام نگذارد، نمی خواهم که دیگر نخست وزیر من باشد».
«آناستاسیا» هم به تظاهرات پیوست تا علیه ویرانی اجتماعی به جای مانده از نسخه های دیکته شدۀ ریاضت اتحادیۀ اروپا اعتراض کند «ما فقیر هستیم. من کار ندارم. من دو مدرک دارم، اما شغل ندارم. به همین دلیل هست که این جا آمده ام».
وقتی از او در مورد طرح سیریزا برای پیشنهاد سیاست های جدیدی ریاضتی سؤال شد، او ضمن این که گفت هنوز به حکومت اعتماد دارد، اضافه کرد: «این مسئولیت ما هست که متوقفش کنیم. ما این جا هستیم که بگوییم “نه” و این سیاست ها را متوقف کنیم. من اهمیتی نمی دهم که حکومت چه کار خواهد کرد. الآن دیگر نوبت من هست. این مسئولیت من هست».
«آنا ماریا» یکی از حاضرین در تظاهرات بود، چرا که به گفتۀ او، ریاضت اقتصادی منجر به این شده است که مردم «یک سوّم پولی که سابقاً داشتند را الآن نداشته باشند، بدون این که بتوانند از پس صورتحساب ها یا خرید داروهایشان بر بیایند». او رفراندوم را تجلی دمکراسی می داند: «این مثل یک انتخابات نیست که شما می روید به یک حزب رأی می دهید و امیدوار هستید که به وعده هایشان عمل کنند».
او به گزارشگران ما گفت که مبارزه علیه ریاضت را یک مسألۀ بین المللی می بیند. «سیاست های ریاضتی در یونان مثل یک اثر زنجیره ای هست. به همه جا می رود. این همان چیزی که ما نمی خواهیم. ما نمی خواهیم مردم اروپا از این تصمیماتی که یک درصد ثروتمند برای ما می گیرند، ضربه ببینند. همۀ ما جزئی از یک زنجیر هستیم. زمین از انسان ها تشکیل شده، نه از پول و صندوق های مالی ریسک پذیر».
این فضا در تقابل شدید با حکومت سیریزا و نخست وزیر آن الکسیس سیپراس بود که همان عصر خطاب به جمعیت میدان سینتاگما سخنرانی کرد. سیپراس یکشنبۀ گذشته رفراندوم را در واقع به عنوان ابزاری برای مهندسی کردن تسلیم بیشتر در برابر خواست های اتحادیۀ اروپا، آن هم فارغ از نتیجۀ رأی، اعلام کرد.
سیریزا از پیش، این رویدادها را «فستیوال مردم» خطاب کرده بود. سیپراس در سخنرانی خود با کش و قوس در تلاش بود بگوید: «امروز ما در حال اعتراض نیستیم، امروز ما در حال جشن گرفتن دمکراسی هستیم، امروز ما پیروزی دمکراسی را جشن می گیریم، فارغ از این که نتیجه روز دوشنبه چه خواهد بود».
سیپراس به رجزخوانی دربارۀ یک اروپای «دمکراتیک» مبهم و گنگ پرداخت تا بذرهای توهم به آن را بکارد. او ادامه داد: «روز یکشنبه، ما صرفاً تصمیم نمی گیریم که در اروپا بمانیم، بلکه تصمیم می گیریم که با عزت در اروپا زندگی کنیم… با سایر کشورهای اروپا برابر باشیم».
سیپراس از قدرت های اصلی اتحادیۀ اروپا استقبال کرد، با وجود آن که آن ها در تب و تاب مهندسی تغییر رژیم در یونان و سقوط حکومت سیریزا هستند، حکومتی که با تعهد به پایان ریاضت قدرت گرفت.
سخنرانی او به راستترین نیروهایی کمک کرد که در حال تدارک تهاجمی وسیع برای درهم شکستن اپوزیسیون کارگران و جوانان هستند. وقتی سیپراس سخنرانی اش را تکمیل کرد، شریک ائتلافی او، پانوس کامنوس از حزب راستگرای «یونانی های مستقل» با شور و اشتیاق او را به آغوش کشید. کامنوس اوایل همین روز اعلام کرده بود که تنها ارتش قادر به تضمین «ثبات داخلی» است.
در همان حال که سیریزا در جستجوی تحکیم پیوندهای خود با عناصر راست، ارتش و اتحادیۀ اروپا است، این نیروها مشغول انجام هر کاری برای پایین کشیدن این حکومت هستند که به شکل دمکراتیک انتخاب شده، تا به این ترتیب به حملات به مراتب شدیدتری علیه طبقۀ کارگر دست بزنند.
تنها چند ساعت پیش از تظاهرات، ۶۵ ژنرال بازنشسته بیانیه ای را به امضا رساندند که حمایت آن ها را از کارزار رأی «آری» و خواست آن به تداوم سیاست های ریاضتی بیرحمانه را اعلام می کرد.
پشتیبانی نظامی از جبهۀ «آری»، به دنبال حمایت مقام عالی کلیسای ارتودوکس یونان و سرپرست فدراسیون اصلی اتحادیه های کارگری، GSEE، از راه رسید.
رسانه های یونان نیز که وسیعاً زیر سلطه و مالکیت اولیگارشی راست گرا قراردارند، با تبلیغات وسیع خود این کارزار را تسهیل کرده اند.
اما با وجود این کارزار که مورد حمایت احزاب حامی ریاضت همچون «دمکراسی نوین» و «پاسوک» قرار دارد، کارزار «آری» در استادیوم «کالیمارمارون» آتن در روز جمعه به طور قابل توجهی کوچک تر از کارزار رأی «نه» بود.
۴ ژوئیۀ ۲۰۱۵
http://www.wsws.org/en/articles/2015/07/04/gree-j04.html
