بیانیه مشترک پیرامون سومین جنگ غزه: مارکسیست توتوم ترکیه و گرایش مارکسیست های انقلابی ایران
سومین تهاجم نظامی به غزه از زمان عقب نشینی سال ۲۰۰۵، یکی از وحشیانه ترین و مرگبارترین تهاجمات بوده است. در کم تر از یک ماه، شمار کشته شدگان به تقریباً ۲۰۰۰ و تعداد مجروحین به حدود ۱۰ هزار تن صعود کرده است. با درنظر داشتن اندازه و تراکم جمعیت غزه، بخش اعظم تلفات، شامل شهروندان غیرنظامی و به ویژه کودکان بوده است.
ماشین نظامی صهیونیستی، به بهانۀ ایجاد «امنیت» برای شهروندان خود، به توحش پس از توحش بدون هرگونه مجازات دست زده است. دولت صهیونیستی با وجود نقض فهرست بلندبالایی از قطعنامه های شورای امنیت سازمان ملل متحد در طول چند دهۀ گذشته، در بمباران اهداف غیرنظامی از زمین و هوا و دریا، لحظه ای درنگ نکرده است. ارتش اسرائیل ظرف یک هفته، مدارس «آژانس کار و امداد سازمان ملل برای آوارگان فلسطینی در خاور نزدیک» را که برای پناه دادن به خانواده های آواره مورد استفاده قرار می گرفت، مورد هدف قرار داد! و همچنان به بمباران و به توپ بستن بیمارستان ها، خانه ها، مساجد، و ساختمان های دولتی ادامه می دهد.
اسرائیل قادر به انجام چنین کاری است، چرا که معتمدترین پایگاه امپریالیزم در منطقه محسوب می شود. اسرائیل، «آیینۀ تمام نمای» یک دولت بورژوایی میلیتاریست است که می تواند «کثافت کاری»های امپریالیست های دمکرات امریکایی و اروپایی را انجام دهد. به همین دلیل است که امپریالیست های امریکا پس از صدور چند کلمه در محکومیت این وقایع، به حمایت از ارتش اسرائیل با ارسال گلوله های توپ ادامه دادند.
شلیک بیش از ۳۰۰۰ راکتِ عملاً ناکارامد و شعارهای آتشین حماس دربارۀ «مقاومت»، احساس همدردی شدیدی نسبت به این سازمان به وجود آورده است. اما چرا حماس تلاش می کند که این مقاومت را مصادره کند؟ چرا دست به ایجاد واحدهای نظامی مردمی یا کارگری نزده است؟ برای انجام این کار، حماس هم سال ها فرصت در اختیار داشته و هم به منابع مالی و تسلیحاتی دسترسی داشته است. چرا اکنون تمام آن چه که جوانان غزه برای نبرد علیه سربازان مهاجم دارند، تنها همان قلوه سنگ هایی است که از بمباران خانه هایشان به دست اسرائیلی ها برجای مانده؟
دولت کوچک حماس می داند که مسلح کردن توده های فلسطینی، به سقوط فوری خودش منجر خواهد شد! حماس سال ها توده های فلسطینی را سرکوب کرده است. حماس ایده های ارتجاعی و بنیادگرایانه را اشاعه کرده است؛ تمامی جنبش های مترقی یا فعالیت های مستقل کارگران، دانشجویان، زنان و سایر اقشار جامعه را سرکوب کرده است.
کارگران و محرومین منطقه طبیعتاً یک احساس همدردی با توده های تحت ستم فلسطینی دارند؛ توده هایی که بیش از 60 سال است از حق ملی و سایر حقوق خود محروم شده اند، چه مسلمان و چه عرب. به موازات این همدردی مثبت، ما شاهد «همدردی» منفی و اعمال نفوذ دولت های ارتجاعی نظیر رژیم ایران، عربستان سعودی، مصر، قطر، ترکیه و غیره بوده ایم. این دولت ها در مسألۀ فلسطین دخالت می کنند، اما نه از آن جهت که نگران زجر و فلاکت مردم فلسطین هستند، بلکه به دلیل منافع بورژوایی خود. این حقیقت که آن ها از سازمان های مختلف فلسطینی بنا به محاسبات خود حمایت می کنند، مانع و سدّی عظیمی در برابر ایجاد وحدت کارگران در سرتاسر تقسیم بندی های ملی، قومی، مذهبی و فرقه ای ایجاد می کنند.
تنها راه حقیقی به سوی مبارزه علیه مهاجمین اسرائیلی و ستمگران حماس (و همین طور سازمان آزادی بخش فلسطین و الفتح) و اربابان منطقه ای و بین المللی آن ها، مسلح کردن توده ها و حرکت به سوی ایجاد یک صف مستقل متشکل از کارگران عرب، یهودی، کرد، ترک، ایرانی و … است. البته تردیدی نیست که چنین چیزی یک هدف بلندمدت است؛ اما هیچ راه میان بُری برای سرنگونی سرمایه داری و آغاز به ساخت جامعه ای سوسیالیستی وجود ندارد.
پیش به سوی یک جبهۀ بین المللی از تمامی کارگران و توده های تحت ستم برای سوسیالیزم!
مارکسیست توتوم (نگرش مارکسیستی)
گرایش مارکسیست های انقلابی ایران
۴ اوت ۲۰۱۴
