مبارزه کارگران راه آهن فرانسه

مصاحبه با یک کارگر راه آهن فرانسه.
مصاحبه ای است با یکی از کارگران راه آهن فرانسه SNCF در مورد یکی از بزرگترین اعتصابات راه آهن در ۱۱ تا ۲۴ جون ۲۰۱۴.

راه آهن دولتی فرانسه با ۱۵۰۰۰۰ کارگر و کارمند یکی از بزرگترین مجتمع های کارگری در فرانسه است که این سال ها  سعی در از بین بردن دستآورد های کارگری داشته که باعت اعتصابات و اعتراضات متعددی شده است. این مصاحبه توسط یکی از رفقای اتریشی در  تشکیلات سوسیالیست انقلابی  بنام زابینه سالوشین Sabine Saloschin

Revolutionär Sozialistische Organisation -RSO با یکی از فعالین کارگر داخل اعتصاب صورت گرفته است.

چرا وارد اعتصاب شدید؟

علت اعتصاب بر علیه رفرمی بود که قرار بود انجام شود. این رفرم دو مسئله را تحت شعاع خودش قرار می داد. قسمت اول تقسیم شدن راه آهن به اجزای کوچکتر  ودوم محدود کردن خیلی از دستاوردهای تا کنونی کارگران بود. برای مثال  جلو گیری از دینامیک بودن ساعات کار، بالا بردن ساعت کار از 11 ساعت به 14 ساعت بدون پرداخت اضافه کار و کوتاه کردن روز های مرخصی( حداقل 10 روز از آن ).

از طرفی دیگر کارگران خیلی عصبانی هستند، خیلی ها را اخراج کرده اند. باوجود کم شدن کارگران ولی باید همان کار های سابق انجام بگیرد. بخاطر بازنشستگی تا حدودی اخراج ها کم شده است. در حال حاضر 30 درصد کارگران ما زیر 30 سال هستند.

تم دیگر ماامنیت در محیط کار هست. تا کنون برای ما تا حدودی استانداردها حفظ شده ولی از سال گذشته بخاطر کوچک کردن  راه آهن به بخش های مختلف دیگر نمی توانند آن استانداردهای امنیتی کار را حفظ کنند. تا جایی که در سال 2013 هفت کشته بخاطر حوادث کاری داشتیم. یک بررسی کارشناسی نشان داد که به علت کم کردن تعداد کارگران بوده. بخاطر همین رهبری راه آهن فرانسه SNCF  مقصر هست.این نتایج 3 روز قبل از اعتصاب اعلام شد.

کارگران خیلی روشن علیه رفرم وزیر کار موضع گیری کرده اند. معلوم هست که با طرح رفرم خیلی از پست های کاری برداشته شده و کارگران زیادی بیکار می گردند. در این اعتصاب خواسته های زیر هم مطرح شده.

بالا بردن حقوق،-جلوگیری از برداشتن پست های کاری، که باعث اخراج کارگران می شود، کارگران پیمانی باید مثل کار گران ثابت دارای کار  با قرارداد مشابه باشند، بهتر شدن قوانین کار در تمام خطوط راه آهن.

از طرفی دیگر همه این مطالبات را اتحادیه ها  قبول نکرده، آنها فقط با پذیرفتن بخشی از این مطالبات در اعتراض شرکت دارند. رهبری اتحادیه ها مشغول معامله کردن بر سر بخشی از رفرم پیشنهادی وزیر کار هست.این تلاشی هست که اتحادیه ها برای جلوگیری کرد از رادیکال شدن  اعتراضات کارگران دارند.

برای ما آسان نبود که نشان دهیم این رفرم نه فقط برای کارگران راه آهن فرانسه بلکه برای  همه کارگران ما شرایط بد کاری و پایین آوردن دستمزد و کم کردن پست های کاری در بر خواهد داشت.

می توانید برای ما در مورد مسیر  اعتصاب توضیح دهید مثلا چگونه اعتصاب سازماندهی شده؟

اعتصب از طرف 3 اتحادیه بزرگ  سازماندهی شد و همچنین اتحادیه بزرگ فرانسه  CGT

از اولین روز های اعتصاب کم کم تعداد شرکت کنندگان اضافه شده. تا کنون 75 هزار نفر هست. تقریبا نصف همه کارکنان راه آهن فرانسه.از اول مشخص نبود چقدر طول می کشد. هرروز یک مجمع عمومی در ایستگاه راه آهن فرانسه توسط کارگران آن بخش برای برسی اوضاع صورت می گرفت و این به سراسر فرانسه کشیده شد تا 250 مجمع عمومی تشکیل شد که اعضای آن از 30 نفر تا 300 نفر می شدند.

تمام این مجمع عمومی هامابین ساعت های مشخصی صورت می گرفت. حدود ساعت 10 صبح که در مورد پیشرفت اعتصاب و هماهنگی آن توسط اعضای اتحادیه ها صحبت می شد و بعدازظهرها فعالین بخش های دیگر به ما می پیوستند و با راه پیمایی در پاریس به حمایت ازکارگران، روزنامه و اطلاعیه پخش می کردند.

در پاریس اعتراض بزرگی جلوی مجلس صورت گرفت که توسط کارگرهای جوان سازماندهی شده بود و اتحادیه ها می خواستنداز آن جلوگیری کنند چون اعتقاد داشتند به درگیری بادولت منجر می شودو جوان ها قابل کنترل نیستند.

اعتصاب کنندگان راه آهن فرانسه از هر شرایطی استفاده کردند تا بتوانند دیگر اعتصابیون را به خودشان پیوند دهند؛از جمله اعتصاب کارگران پست،اعتصاب کارگران بیمارستان ها،اعتراض جوانان فرهنگ و هنر، در این شرایط برای جوانان خیلی مهم است که بخاطر اهداف مشترک بتوان این مبارزه را بصورت مبارزه طبقاتی نشان دهند.

از نکات روشن این اعتصاب همبستگی برای سراسری کردن آن بود چرا که سال پیش هر گروه اعتصابی به اشتباه فکرمی کرد اگر تنهایی اعتصاب کند می تواند بهتر به مطالبات مشخص خود برسد. ولی هنوزاین اعتصاب نتواسته همه بخش های جامعه و جریان های دیگر را به خود پیوند دهد.

اتحادیه ها چه نقشی در این اعتصاب داشتند؟

بخاطر فشارهای که از طرف دولت به کارگران وارد می شود  و سعی در تصویب قانونی آن بود،اتحادیه ها بخاطر پاسخگویی به اعضای خود نمی توانستند ساکت بنشینند، باید اعتصاب سازماندهی می کردند.

ولی از طرف دیگر برای جلوگیری از اعتصاب 6 ماهی بود که با دولت  مذاکره می کردند، بدون اینکه به اعضاء خبری بدهند آنها  تا آخرین لحضه به دولت اخطارها را داده بودند.

حتی در زمانی که اعتصاب اعلام  شده بوداتحادیه منتظر قرار ملاقات با وزیر راه و ترابری بود. آنها آنقدر صبر کردند تا وزیر  خودش قرار ملاقات را بهم زد بعد را اعتصاب شروع کردند.هدف اتحادیه ها این بود که رژیم را وادار به رفرم کند.

بخاطر همین سعی می کردند اعتصاب حداقل زمان را داشته باشد.از طرفی خیلی ها سعی می کنند که علیه بروکراسی در اتحادیه عمل کنند، بخصوص در اوایل اعتصاب  برخوردهای اتحادیه ها باعث شد تا کارگرها جوان سعی کنند که خارج از بروکراسی اتحادیه عمل کنند و به اتحادیه فشار بیاورند تا اعتصاب را ادامه دهد،امااتحادیه ها سعی می کردند همان اولین پیشنهاد دولت را قبول کند.اما کارگران به پیشنهاد دولت اعتماد نکردند. یک هفته بعد از اعتصاب یکی از نمایندگان حزب کمونیست فرانسه پیشنهاد تغییر یک بنداز قوانین جدید را داد تا باآن بتواند اعتصاب را به پایان ببرد. دولت پیشنهاد او را حمایت کرد. اتحادیه ها از روز بعد جلوی ادامه اعتصاب را گرفتند ولی پیشنهاد نماینده یک آرایشی بیشتر نبود که تا اندازه ای بروکرات های اتحادیه را، راضی می کرد ولی در مجموع چیزی نداشت.

طبق آن پیشنهاد قرار بود یک مرکز نمایندگان کارگران برای تمام اتحادیه SNCF   راه اندازی شود که بخش های دیگر دخالتی نداشته باشند. با همه این سیاست بازی رهبری اتحادیه ولی همچنان بخش های پایین  اعتصاب را ادامه می دادند. در پاریس ایستگاه های راه آهن تا 4 روز دوباره اعتصاب را ادامه دادند حتی با تصویب پیشنهاد نماینده حزب کمونیست در اتحادیه ها، باز هم کارگران جوان جلوی  مجلس راه پیمایی و تحصن راه انداختند.

کارگران چه تجربه هایی در این اعتصاب کردند؟

کارگران راه آهن فرانسه در 20 سال گذشته اعتصاب و اعتراض های زیادی در کارنامه خود داشتند.از نکات برجسته آن نقش  کارگران جوان بخصوص کارگران زن در این اعتراضات بوده. خیلی هاکه در راه آهن فرانسه SNCF مشغولند حقوق مناسبی دریافت نمی کنندآنها .در نشست سراسری گذشته  علیه رهبری بروکرات اتحادیه ها  قدعلم کردند.آنهاهر روز اعتصاب و راه پیماعی سازماندهی کردند. حتی در پایان راه پیمایی اتحادیه ها خودشان دوباره ادامه می دادند و یک تجمع در زیر برج ایفل می گذاشتند. خیلی از این کارگرها از شهر Banlieues می آیند و تجربه زیادی از اعتراضات و شورش 2005 دارند و همچنین دانش اموزان و دانشجویان در اعتراضات 2006 علیه CPE شرکت داشتند.

وقتی اتحادیه ها به اعتصاب پایان دادند جوانان جلوی مجلس ادامه داده و شعار می دادند » در محل رئیس کل هر روز می گوید چه کاری باید بکنیم حالا ما در اعتصاب هستم باید رژیم یا بهتر بگویم اتحادیه به ما بگوید کجا اعتراض کنیم »

اعتراضات بیشتر به شورش شباهت داشت تا یک اعتصاب سازماندهی شده از طرف اتحادیه ها.آنها هیچ ترسی از حمله پلیس ها نداشتند. اعتراضات با فریاد بلند و زنده بود.

سیاست شما در اعتصاب چه ی بود؟

برای ما دوچیز خیلی مهم بود؛ حفظ دمکراسی کارگری در طول اعتصاب و ارتباط دادن اعتصاب با بخش های دیگر اجتماعی. خیلی خوب می شد که این خواسته را ما در مجمع های عمومی  مطرح می کردیم و در موردش صحبت می شد. در بعضی مناطق مطرح می شد در جایی که کارگر های انقلابی در میان کارگران راه آهن حضور داشتند. هرجا که رفقای کمونیست ما و چپ های رادیکال حضور داشتند هم مطرح می شد ولی در مجموع در سطح کلی اتحادیه ها تسلط داشتند. در مجمع عمومی سعی می شد که یک کمیته اعتصاب انقلابی  خارج از بروکراسی اتحادیه ساخته شود تا بتواند جوابگو شود و کارگرهای مختلف را بتواند سازماندهی و متحد کند. تا با آن برای ادامه اعتصاب پیش برویم،اما با کمال تاسف نتوانستیم موفق شویم. ما هر جا که رفقای ما بودند تلاش می کردیم تا موفق شویم.

در اولین قدم رفقا برای کارگران روشن می کردند که ما از طرف اتحادیه ها عمل نمی کنیم بلکه به عنوان کارگران راه آهن وارد اعتصاب  شده ایم. چون در حالت طبیعی اتحادیه ها پشت سر همه چیز هستند، ما با این کار سعی می کردیم کارگران را زیر یک پرچم جمع کنیم. رفقای ما هم از این موقعیت استفاده می کردند تا بتوانند با کارگران وارد صحبت شوند همیشه این کار را صبح زود قبل از اینکه افراد اتحادیه ها  وارد عمل شوند انجام می داند. خیلی جو خوبی حاکم بود خیلی از کارگرانی که در اعتصاب نبودند با صحبت های رفقا  وارد اعتصاب می شدند.

در یکی از ایستگاه های مرکزی پاریس بنام St. Lazare رفقا به اعتصابیون پیشنهاد دادند که یک بولتن اعتصاب بیرون بدهند که روزانه انتشار پیدا کند.، که در آن در باره اعتصاب گزارش کار و پیشنهاد داده شود. تا قبل از پایانت اعتصاب 5 شماره بیرون داده شد. این بولتن ها 35 مکان مختلف را زیر پوشش داشتند.

بولتن خیلی زنده و حتی مسایلی را بصورت طنز مطرح می کرد و به عنوان نشریه اعتصاب شناخته شد. کمیته تحریریه این بولتن در یک فضای خیلی خوب با کارگران عمل می کرد و پیشنهادات را دقیقا در بولتن  لحاظ می داد.

بیشترین تعداد هیئت تحریریه آن  جوانان زیر 30 سال بودند که از اتحادیه های مختلفی میآمدند.  میان آنها 50 درصد را زنان تشکیل می دادند که 20 درصد از زنان کارگران راه آهن بودند.

اتحادیه بطور جدی در مقابل بولتن ها  قرار گرفت، از بولتن ها می ترسیدند بخاطر اینکه نمی توانستند آن را کنترل کنند. حتی در یک نشست مجمع عمومی در همین ایستگاه مرکزی نماینده اتحادیه اعلام کرد که کارگرهای اعتصابی  این بولتن را نخوانند. خود این گفته باعث شد کارگران زیادی بولتن را دنبال کنند. تا جایی که بروکرات های اتحادیه در این ایستگاه در حداقل قرار گرفتند.

در 19 جون حدود 9 روز از اعتصاب گذشته همه چیز روشن بود که دیگر رهبری اتحادیه برای اعتصاب دورنمایی ندارد. مجمع عمومی ا یستگاه لازاره Lazareیک نشست سراسری فراخوان داد تا بتواند رهبری اعتصاب را به دست بگیرد. بروکرات های اتحادیه همه جا وارد عمل شدند و در مقابل این فراخوان قرار گرفتند  که این کار اتحادیه هست که اعتصاب را رهبری کند نه خود اعتصاب کنندگان.

با این همه در این فراخوان 130 نفر نماینده از همه  مجمع های عمومی در پاریس جمع شدند.این مجمع توانست یک راهپیماعی راه اندازی کند و تا 4 روز دیگر اعتصاب را  رهبری کند. و این یک حرکتی بود تا بتوانیم یک هماهنگی و اتحاد سراسری ایجاد کنیم. در واقع سعی می شد در مقابل بروکراسی اتحادیه ها قرار گیریم. اتحادیه ها سعی می کرند در مقابل گردهمایی و اعتراضات قرار بگیرند و ماهیت اعتصاب کنندگان را تخریب کند.

اعتصاب چه دست آوردی برای شما داشت و حالا چطور می شود؟

قابل اعتماد بودن رفقای ما برای خیلی از کارگران راه آهن روش شد که می توانند به آنها تکیه کنند. همچنین نشان داده شد که ما هنوز نیروی کمی در داخل راه آهن فرانسه  SNCFداریم تا بتوانیم یک اعتصاب را رهبری کنیم و جریان آنرا تغییر دهیم.این می تواند تجربه ای برای از بین بردن ضعف های ما در آینده باشه. درسته ما نمی دانیم که اعتصاب بعدی راه آهن چه زمانی است و ما هم آن  نیرو  را نداریم که این اعتصاب  را راه اندازی کنیم. ولی با این تجربه ما وقتی اعتصاب بعدی پیش آمد می دانیم چگونه  سریع با کمیته اعتصاب کار را  سازماندهی کنیم.

در خاتمه قانون پشت قانون حمله سرمایه داری و رژیم ادامه خواهد داشت، اما این حرکت بزرگ کارگران راه آهن به تمام کارگران نشان داد که باید با اتحاد همدیگر مبارزه را ادامه دهند.اگر چه  نتوانستیم  قانون را تغییر دهیم  ولی هیچ جایی حرف از شکست نیست و همه جا مطرح می شود که مبارزه خوبی بودو باید دفعه دیگر قویتر  و ادامه دار تر مبارزه کنیم.

مصاحبه از Sabine Saloschin از RSO Wienبا یک کارگر اعتصابی در راه اهن فرانسه.

برگردان فرامرز عباد

میلیتانت

سایت گرایش مارکسیست های انقلابی ایران