فرانسه: حمله به کارکنان راه آهن حمله ایست علیه تمامی کارگران

سرمقالۀ هفته نامۀ مبارزۀ کارگری- فرانسه ۲۳ فوریه ۲۰۱۸

سرمقالۀ بولتن کارخانه ۱۹ فوریه ۲۰۱۸

تبدیل شرکت ملی راه آهن فرانسه به یک “شرکت نامعین”، تعطیل خطوط کوچک و باز کردن آن به روی رقابت، از بین بردن حقوقنامۀ کارکنان راه آهن و حذف ۵۰۰۰  پست بر اساس  گزارش سپینتا می باشد که خصوصی سازی را تحکم می بخشد و دستاوردهای حقوقی کارکنان راه آهن را مذاب می سازد.

این یک اعلام جنگ است که بلافاصله  CGT با دعوت به اعتصاب در ۲۲ مارس به آن  پاسخ گفت.

کارکنان راه آهن همچون تمامی مزدبگیرانی که مورد حمله واقع می شوند حق دارند از خود دفاع کنند. در حالیکه حکومت از بهبود اقتصاد و بازگشت کامرانی به خود می بالد، هیچ کارگری نباید بپذیرد که شرایط کار و زندگیش عقب رود.

هیچیک نبایست مانند سرباز پیاده در قمارخانه سرمایه داران ناچار به خدمت شوند. نه کارکنان راه آهن نه هیچیک از دیگر کارگران.

حقوقنامۀ کارکنان راه آهن معدودی از وزرا و مفسرین را به هیجان آورده است. مازاد بر آنکه بر اثر توسعۀ پیمانکاری و عمومیت یافتن  قراردادهای موقت تا حد زیادی ناکار شده است؛ در بهترین حالتش هم از کارکنان راه آهن اشخاص ممتازی نمی سازد.

اشخاص ممتاز واقعی در درون جامعه سرمایه داری، برنارد ارنو و پاتریک دراهی و سهامداران کارخانجات CAC40 مانند وئولیا  یا  ونسی  هستند که از قبل استثمار هزاران مزدبگیر زندگی می کنند و همین حالا هم از شرکت ملی راه آهن بسان یک ماشین تولید نقدینه استفاده می برند. در حالیکه کارکنان راه آهن تنها به آن چیزی که از دستاوردهایشان باقی مانده، چنگ زده اند.

از طریق این حمله به راه آهنی ها، حکومت، معرکۀ یک زورآزمائی علیه همۀ کارگران را بر پا کرده است. در واقع، مکرون می خواهد به بورژوازی نشان دهد که او می تواند آنچیزی را به انجام رساند که الن ژوپه- نخست وزیر سابق ژک شیراک در ۱۹۹۵- موفق نشد: که راه آهنی ها را به درجا زدن نگهدارد و و پشت سر آنها تمامی کارگران را.  اگر او چنین حمله ای را چند هفته پس از اعلام اراده اش برای حذف ۱۲۰۰۰۰ پست از کارکنان بخشهای ملی را اعلام می دارد، یک تصادف نیست.

فراتر از حمله علیه جهان کارگری، گشایش بر رقابت و خصوصی سازی راه آهن، یک عقبگرد را برای تمامی جامعه نمایندگی می کند.

مشتریان و کاربران شرکت ملی راه آهن فرانسه  SNCF روز به روز نتایج سرمایه گذاری کم را در امور ریل-گذاری می سنجند.

کند شدگی، حذف قطارها، دیر کردگی و تصادمات از همه نوع، روزمرۀ میلیونها مسافر را زهرآگین می کند و دیگر از تصادفات مهم تر می گذریم.

اما توضیح اینکه خصوصی برای نو سازی زیرساخت ها و ابزارها و مواد کهنه،  بهتر از بخش ملی است؛ تمسخر مردمان است.

موضوع این است که اگر مشتی کوسه مشتاق گشایش رقابتند، دولت همه را روی یک سینی به آنها تقدیم می کند: زیر ساخت ها، مواد و ابزارها، حتی پرسنل آموزش دیده را، چرا که اینها خودبخود وارٍث راه آهنی های SNCF هم خواهند شد.

سرمایۀ خصوصی بطور همیشگی در ریلسازی بلا سازی کرده است. شبکه راه آهن، برای پاسخگوئی به نیاز کارفرمایان تدارک دیده شده است. همچنین گاو شیرده گروه های سرمایه داری بسیاری بوده است. با قرض های شرکت ملی راه آهن فرانسه SNCF، بانکها هم برای بهره بری از لاشۀ این  حیوان دعوت بوده اند.

SNCF خودش هم از مدتهای بسیار دور مانند یک کارخانۀ خصوصی رفتارکرده است.  راه آهنی ها مجبور بوده اند با همان فشارهائی برای بازدهی بیشتر، مخالفت کنند که کارگران در کارخانه های دیگر. مسافران هم با تعرفه های بسیار بالا در اوقات خاص – صبح، ظهر، غروب- روبرویند  و با بسته شدن خطوطی که به شهرستانهای کوچک و کم جمعیت می روند، به این دلیل که بازدهی کافی ندارند.

این منطقی است که امروزه حکومت می خواهد با دادن یک زمین بازی جدید به سرمایه داری خصوصی، آن را تا هرچه ممکن است دورتر برد.

به نام سود دهی، حکومت، دور سازی هر چه بیشتری از اشخاص را از زندگی اجتماعی انتخاب کرده است. این همان منطقی است که ما را به آرامی به  سمت جامعه ای برده است که قبل از گذاشتن پروتز روی لمبر یک بیمار اول به کیف پولیش و به سنش نظر می اندازند، چرا که معالجات گران و کمیاب را تامین اجتماعی تحت پوشش نمی گیرد. یا اینکه ورود به دانشگاه را برای تمام دیپلمه ها نمی پذیرند.

چه برای بیمارستانها چه برای راه آهن یا خانۀ سالمندان، ارجحیت دادن به بازدهی و سود بر فراز همۀ ارزشها، یعنی پذیرش حالت انگلی سرمایه، متعارض منافع کارگران و کاربران است.

بنابراین در معرکۀ مچ در مچی که حکومت آغاز کرده است اردوی ما همانا راه آهنی ها علیه مکرون و بورژوازی است.

ترجمه از شیوا مغان

۲۸ فوریه ۲۰۱۸

 

 

میلیتانت

سایت گرایش مارکسیست های انقلابی ایران