کارگر پیشتاز-۱: بولتن کارگری هسته کارگران پیشتاز سوسیالیست (خوزستان)

اولین بولتن کارگری را تقدیم به شما عزیزان کارگران اعتصابی می کنیم.
• درود های گرم به برادران و خواهران اعتصابی
شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت، پتروشیمی عسلویه و پالایشگاه آبادان، ماهشهر، رانندگان تانکرهای سوخت و کارگران هفت تپه
آغاز اعتصابات کارگری شما همقطاران ما در نفت و پتروشیمی، مورد ستایش میلیون ها تن از مردم زحمتکش ایران و جهان، از جمله جوانان اعتراض کننده در خیابان های ایران قرار گرفت. امروز در صفوف اعتراض کنندگان دانشجو در خیابان های ایران در کنار سایر شعارها، شعار »کارگر_نفت_ما_رهبر_سرسخت_ما«، »کارگر_ کارگر_اعتصاب_اعتصاب«، طنین افکنده است. هفته پیش ما شاهد الحاق کارگران شریف هفت تپه به کارگران نفت و اعتراضات خیابانی بوده ایم. درود بر کارگران مبارز هفت تپه! همبستگی و اعتصاب کارگران هفت تپه، اهمیت نمادین بسیار مهمی در میان تمام کارگران و دانشجویان گذاشت. کارگران هفت تپه به عنوان پیشتازان جنبش کارگری با کسب آگاهی ضد سرمایه داری در مقابل بخش خصوصی و طرح شعار نظارت کارگری بر تولید و توزیع تاثیرات بسیاری در جامعه ما و جهان گذاشت . ما به همبستگی سراسری کارگری خیر مقدم می گوییم و آنرا قدم تعیین کننده
در راستای اعتصاب سراسری کارگران ارزیابی می کنیم.
اما، در مقابل این همبستکی کارگری در راستای تدارک اعتصاب سراسری، ما شاهد خشم بیش از اندازه دشمنان طبقاتی خود نیز بوده ایم. این خشم طبقه سرمایه داری )نماینده اقلیتی در جامعه( نسبت به طبقه کارگر )نماینده اکثریتی در جامعه( است. بدیهی است در تحلیل نهایی اکثریت بر اقلیت غلبه خواهد کرد و همچنین در کوتاه مدت، این دستگیریها و ارعاب ها و فشارها بر کارگران اعتصاب کننده، به علت
همبستگی کارگران و سایر نیروی های اجتماعی داخل و همقطاران ما در سطح سایر جهان، با شکست فاحش روبرو خواهد شد. اما، برای شکستن کمر این نظام سرمایه داری ، نه تنها باید اعتصابات سراسری را آغاز کرد، که برای تداوم آن تا مرحله نهایی، تدارکات ضروری صورت پذیرد.
تشکیل شورای مخفی هماهنگی سراسری )سازماندهی مخفی(، متشکل از نمایندگان هر کارخانه به مثابه هماهنگ کنندگان سراسری باید ایجاد شود. این شورای مخفی هماهنگی، پایه های اولیه یک رهبری سراسری را نه تنها برای کارگران اعتصاب کننده، بلکه برای کل معترضان، از دانشجویان و دانش آموزان و زنان در خیابان ها گرفته، تا معلمان و پرستاران و ملیت های تحت ستم و غیره را می تواند شکل دهد. تجارب تاریخ اعتصابات کارگری در جهان نشان داده است که برای تداوم اعتصابات کارگران علیه نظام سرمایه داری، و رهبری برای تغییرات بنیادین در جامعه، کارگران نیاز به صندوق اعتصاب داشته تا برای تداوم اعتصابات تضمین مالی داشته باشند. این صندوق اعتصاب توسط خود کارگران اداره می شود و
مورد حمایت تمام مدافعان کارگران قرار خواهد گرفت.
پیش کسوتان ما، کارگران شرکت نفت در بهمن ۱۳۵۷، با شیوه سازماندهی اعتصاب عمومی و بستن شیرهای نفت برای مدت ۲ ماه نظام رژیم شاه وابسته به دولت آمریکا، را با سازماندهی بی نظیر در تاریخ سرنگون کردند. متاسفانه این انقلاب عظیم کارگری در ۱۳۵۷ همراه با اعتراضات خیابانی میلیونی، به علت نبود یک رهبری کارگری، به کج راه رفت و بدست رژیم کنونی افتاد. این اشتباه را ما کارگران دیگر نباید تکرار کنند. رهبری کارگری و تمام زحمتکشان به نمایندگی جمیع آحاد معترض در جامعه، پس از سرنگونی دولت و رژیم اسلامی، باید دولت نوین کارگری خود را به مصدر قدرت قرار دهند، نه یک رهبری منتخب امپریالیسم آمریکا و حامی یک نظام سرمایه داری دیگر با چهره و لباس جدید )مانند رضا پهلوی و حامیان آمریکا و غرب(. از هم اکنون کارگران باید رهبران متشکل خود را برای سرنگونی نهایی این رژیم
و استقرار یک دولت کارگری دمکراتیک متکی بر آرای اکثریت جامعه، تشکیل دهند.
ایجاد صندوق اعتصاب برای تداوم و تحقق این امر نیز ضروری است. تدارک انقلاب کارگری، پس از آغاز اعتصابات سراسری، مدتی نیاز به تدارکات دارد. در این دوره کارگران باید نیاز های مالی خود و خانواده را تامین کرده تا بتوانند اعتصابات منطقه ای را به اعتصابات عمومی در راستای سرنگونی نظام سرمایه داری، مبدل کنند. طرح اتحاد تمام کارگران و سایر نیروهای اجتماعی معترض برای تدارک سرنگونی این
رژیم و نظام سرمایه داری و نهایتا جایگزینی آن با یک نظام شورایی، از هم اکنون، ضرورت حیاتی دارد .
*پیش به سوی هماهنگی تمام کارگران و اعتراضات خیابانی، تحت رهبری شورای هماهنگی کارگران اعتصاب کننده!
*پیش به سوی تشکیل صندوق های اعتصاب برای تحقق اعتصابات سراسری! *پیش به سوی تدارک انقلاب کارگری به رهبری طبقه کارگر و استقرار حکومت شورایی! #کارگر_کارگر_اعتصاب_اعتصاب
• قدرت باید در دست خود کارگران باشد
اعترضات میلیونی در سراسر ایران و الحاق دانشجویان با استفاده از ابزار اعتصاب دانشجویی، به اعتراضات توده ای زنان و جوانان در خیابان های علیه حجاب اجباری و طرح شعار دمکراتیک مرکزی: »زن، زندگی، آزادی«، ضروری است که ما به ویژه در کارخانه های صنعتی )نفت و گاز و پتروشیمی و لوله سازی و غیره در خوزستان( برای یک اعتصاب سراسری در جهت مختل کردن اقتصاد نظام سرمایه داری، با طرح شعار: #کارگر_کارگر_اعتصاب_اعتصاب خود را برای تدارک اعتصابات کارگری در راستای الحاق به اعتراضات خیابان و نهایتا سرنگونی نظام سرمایه داری و استقرار دولت کارگری آماده سازند. کارگران شریف ایران با ورود به اعتصاب سراسری قدرت خود را در مقابل قدرت سرمایه داری )چه
آخوند و چه شاه( به نمایش گذاشته و توده های وسیع معترض را رهبری خواهند کرد.
برای تاکید بر اهمیت طرح مطالبه اعتصاب عمومی در وضعیت کنونی لازم به ذکر است که هر مبارزه ی کارگری ای که فرای هدف های محدود اقتصادی و سیاسی برود، حامل شکل ها و نطفه های اولیه »قدرت کارگری« است. قدرتی که در مقابل »قدرت سرمایه داران« قرار گرفته و آنرا مورد سؤال بنیادین
قرار می دهد. هر اعتصاب کارگری نطفه یک انقلاب را در خود دارد.
گرچه،سازماندهییکاعتصابمحلیباهدفاقتصادیجزئیآغاز میشود،امابخشیازقدرتسرمایه داری را زیر سؤال می برد. اعتصاب، عملی است که کارگران را رودر رو در مقابل مدیریت قرار می دهد. کارگران با این اقدام به مدیران و دولت می گویند که: “هر چه دلش خواست نمی توانند انحام دهند”! همچنین کارگران با این عمل کل حقوق دولت سرمایه داری را در اعمال کنترل در کارخانه، مورد سؤال قرار می دهند. یک اعتصاب بر محور یک سلسله مطالبات جزئی، کل »قوانین« سرمایه داری را نیز بی اعتبار اعلام می کند. قوانینی نظیر »آزادی کار« که توسط مبلغان دولت سرمایه داری موعظه می شود، در عمل به قوانین »آزادی استثمار« کارگران توسط سرمایه داران ترجمه می شود. زیرا که به محض وقوع یک اعتصاب ساده، مدیریت کارخانه با توسل به نیروی ضربتی دولت سرمایه داری کلیه حقوق ابتدایی، از جمله حق رفت و آمد به کارخانه را از کارگران سلب می کند. تنها لحظاتی پس از آغاز یک اعتصاب، کارگران در می یابند که تبلیغات »آزادی کار« توسط دولت سرمایه داری قلاّبی است. کارگران بلافاصله درک می کنند که »قوانین کار« سرمایه داری سراپا کذب است. نه تنها حق اعتراض به محیط نامساعد و وضعیت کار از کارگران سلب می شود، که حتی رهبران آنان اخراج، دستگیر و شکنجه و اعدام نیز می گردند. پس از هر اعتصابی کارگران بلافاصله مفهوم واقعی »آزادی کار« و »قانون کار« را درک می کنند: »آزادی سرمایه« برای خرید »نیروی کار« در هر وضعیت و شکلی که مورد علاقه و نیاز آنان است؛ »قانون سرمایه« که کارگران را مبنی بر معیارهایی، با اعمال زور، مجبور به پذیرش کلیه شرط های آنان
می کند!
اما در صورت بروز یک اعتصاب گسترده تر، سراسری و عمومی، تضاد بین »کار« و »سرمایه« در شکل عریان تر و واضح تری ظاهر می گردد. برای نمونه چنانچه یک اعتصاب از کارخانه ئی آغاز گشته و به محلات، کارخانه ها و ادارات مجاور گسترش یابد؛ زمانی که اعتصاب کارخانه از یک اعتصاب عادی )دست از کار کشیدن( فراتر رود و کارگران، کارخانه را نه تنها به اشغال خود گیرند، بلکه بطور »فعال« امر مدیریت آن را بر عهده گیرند، اعتصاب به نتیجه منطقی و نهایی خود می رسد و یک سؤال محوری طرح
می گردد: چه کسی »ارباب« کارخانه، اقتصاد و دولت است، کارگران یا سرمایه داران؟
کارگران، در عمل در می یابند که خود آنها »ارباب« کارخانه هستند و نه مدیران و سرمایه داران. اما، تنها راه تضمین تداوم این وضعیت، سازماندهی کارگری است. ایجاد »کمیته اعتصاب« سنتاً پاسخگوی این نیاز مقطعی کارگران است. »کمیته اعتصاب« نقش ایجاد جمع آوری منابع مالی، خوراک و پوشاک و غیره را برای اعتصاب کنندگان بر عهده می گیرد. اما اینها تنها کار »کمیته اعتصاب« نیست. این کمیته به کمیسیون های متعددی بر اساس نیاز مادی، معنوی و سیاسی و تشکیلاتی کارگران تقسیم می شود. ما در این مقطع شاهد نخستین نطفه های »قدرت کارگری« خواهیم بود. کمیسیون های مالی، خوراک، پوشاک،اطلاعات، تفریح و حتی »اطلاعات مخفی« به وجود می آیند. چنانچه »اعتصاب«، عمومی گردد، بلافاصله بخش های تولیدی، برنامه ریزی اقتصادی، امور خارجی نیز به دنبال کمیسیون ها شکل می گیرند. در اینجا کارگران نخستین آزمایش »قدرت« را تجربه می کنند. کمیته اعتصاب برای از میان برداشتن »تقسیم کار« تحمیلی دولت سرمایه داری بین »برنامه ریزان« و »مجریان«، به شکل روزانه
جلسات عمومی گذاشته تا تمام کارگران و خانواده های آنان در کلیه امور تصمیم گیری قرار گیرند.
چنین تشکل دمکراتیک و مبارزی نه تنها مطالبات اعتصاب کنندگان را تحقق خواهد بخشید که نخستین گام را برای رهایی کارگران از اعمال زور و اجحافات مدیریت و مسئولان کارخانه، بر خواهد داشت. یعنی نخستین گام در راستای الغاء »از خود بیگانگی« و رهایی از شر »قوانین بازار« و سرمایه.
زمانی که یک اعتصاب محلی، برای سازماندهی خود، دست به ایجاد کمیته اعتصاب دمکراتیکی می زند؛ زمانی که این قبیل کمیته ها نه تنها در یک کارخانه که در یک منطقه به وجود بیاید؛ زمانی که این کمیته ها از طریق هیئت نمایندگی این نهادها با یکدیگر ارتباط برقرار کنند و مرکزیت بیابند؛ در آن صورت ما شاهد
تّولد شوراهای کارگری خواهیم بود. این نطفه اولیه دولت کارگری آتی است.
در ایران نیز در دوره پیشا انقلابی قیام بهمن ۱۳۵۷، سازماندهی کمیته های اعتصاب به بارزترین نحوی چنین نطفه هایی را به وجود آورد. کارگران و کارکنان صنایع نفت با چنین سازماندهی قادر شدند که شیرهای نفت را بسته و ستون فقرات رژیم شاه را بشکنند. این اقدامات منجر به سرنگونی نهایی رژیم شاه شد. همین اقدام منجر به سرنگونی رژیم کنونی و حاکمیت کارگران به اتکا به متحدان کارگران در سراسر ایران خواهد بود. متحدان کارگران: زنان، جوانان، ملیت های تحت ستم، و تمام روشنفکران انقلابی و
ضد سرمایه داری هستند.

میلیتانت

سایت گرایش مارکسیست های انقلابی ایران