انتخابات فرمایشی رژیم را فعالانه تحریم کنیم!

رژیم جمهوری اسلامی از ابتدای به قدرت رسیدن و آغاز یورش به انقلاب از حربه انتخابات به عنوان وسیله‌ای برای سرکوب و مشروعیت بخشیدن به موجودیت ننگین خود بهره برده است. به زعم آنان حضور مردم چه در انتخابات و چه هرگونه همایش دیگر اجتماعی نشانگر آن است  که رژیم از پایگاهی مردمی برخوردار بوده و پذیرش و محبوبیت اجتماعی دارد؛ و درست به همین دلیل است  که رژیم سرمایه داری جمهوری اسلامی ازهمان آغاز حساسیت ویژه ای در رابطه با حضور مردم در انتخابات، مراسم ۲۲ بهمن، «روز قدس» و غیره نشان می‌داد.

شاید بسیج توده‌های میلیونی در روزهای اولیه قدرت‌گیری جمهوری اسلامی و در دوران جنگ هشت ساله کار چندان دشواری نبود؛ چرا که هنوز توده انبوهی باور داشتند که این جمهوری تبلور حکومت «مستضعفان» وپابرهنگان است. اما تجربه سال‌هایی که گذشت بی‌پایگی این ادعاها را برهمگان آشکار کرد. نمایندگان به مجلس می روند و چون غلامان حلقه به‌گوش «رهبر»، دستورهای او را درمجلس قرقره می‌کنند و به پاداش چاپلوسی وچاکری، روزبروز پروارتر و ثروتمندتر می‌شوند، و گرسنگان روزبروز گرسنه‌تر و فقیرتر، تا آنجا که خوابگاهشان گورهای قبرستان می‌شود و سفره نان و قوتشان زباله‌دانی‌های محلات.

انتخابات در طی چهل‌سال گذشته هیچ‌گاه نقش تعیین کننده‌ای در سیاست‌های داخلی و خارجی کشور نداشته و تنها وسیله‌ای بود که حاکمان به موجودیت خویش در عرصه‌های داخلی و بین‌المللی مشروعیت ببخشند. اما امروز این مشروعیت دیگر معنایی ندارد. چهل‌ساله سرکوب و شکنجه و زندان؛ چهل‌سال نقض ابتدایی‌ترین حقوق کارگران، زنان و جوانان؛ چهل‌سال فقر فزاینده و بیکاری و بی‌خانمانی، و نابودی تمامی زیرساخت‌های اقتصادی-اجتماعی، دیگر محلی برای این مشروعیت دروغین به جا نگذاشته است.

افزایش فشارها و بگیر و ببندها طی دوساله گذشته، کشتار هزاروپانصد نفر در تظاهرات اخیر آبان‌ماه و دستگیری گسترده مادران و پدران معترض به قتل فرزندان‌شان، سرکوب کارگران درهفت‌تپه، هپکو، آذرآب، فولاد اهواز، کنتورسازی قزوین و هزاران واحد کوچک و بزرگ تولیدی دیگر و دستگیری نمایندگان واقعی کارگران، صدور احکام نجومی زندان برای زنان، دانشجویان، معلمان و بازنشستگان، و سرانجام دودوزه بازی‌ها و دروغ‌پردازی‌های بمباران قرارگاه آمریکا در عراق و قربانی نمودن ۱۷۶ نفر زن، مرد و کودک در پرواز هواپیمای اوکراینی در راستای امیال جنایتکارانه و جاه طلبانه حاکمان خونخوار رژیم سرمایه‌داری حاکم؛ همه و همه، دیگر مشروعیت و اعتباری برای آنان، حتی در اردوگاه خودی‌هایشان نیز باقی نگذاشته است. بیهوده نیست که امروز در سیرک نمایشی و مسخره ستادهای انتخاباتی کباب صلواتی و فلافل هندی می‌دهند تا جمعی را به دورخود گرد آورند. وقاحت این دریوزگان را حدی متصور نیست.

اگر تا دیروز میلیون‌ها نفر برای خلاصی از دام استبداد لجام گسیخته اصولگراها به پای صندوق رای خاتمی‌ها و روحانی‌های اصلاح طلب می‌رفتند، امروز، همان‌ها  پس از تجربه عینی و عملی دریافته‌اند که نه اصول‌گرا و نه اصلاح‌طلب، هیچ‌کدام نه تنها قدمی در راه بهبود شرایط برنمی‌دارند، بل‌که بازو به بازو در سرکوب آنان مشارکت می‌کنند. اینک همگان به عینه دریافته‌اند که رای آنان هیچ تاثیر و تغییری در سیستم موجود پدید نیاورده و تنها راه چاره نابودی و گذار از این سیستم به نظامی مبتنی بر لغو مالکیت خصوصی و نفی استثمار فرد از فرد است. نظامی برپایه مشارکت همه مردم که نان برسفره همگان به ارمغان بیاورد، نه برای قلیلی انگشت‌شمار.

مردم در دوساله گذشته با فریادهای «مرگ بر جمهوری اسلامی» و «اصلاح طلب، اصولگرا، دیگه تمومه ماجرا» رای خود را پیشاپیش به صندوق‌‌ها ریخته‌اند. دیگر پایان ماجراست، هیچکس خواهان ادامه حیات این رژیم جنایت کار نیست، و هیچکس فریب عجز و لابه‌ها و اشک تمساح ریختن‌‌های این دلقکان پست را نخواهد خورد. این بار حتی تاکتیک به گروگان گرفتن نان و معاش کارگران و کارمندان و گسیل اجباری آنان به پای صندوقهای رای نیزکارساز نخواهد بود، همان‌گونه که دیدیم در۲۲ بهمن امسال کارساز نبود. این رژیم و انتخابات نمایشی آن محکوم به شکست و نابودی است؛ حکمی که مردم با حضور خود درخیابان‌ها ومیدان ها پیشاپیش صادر کرده اند.

این روزها وقت آن رسیده که از فضای بوجود آمده استفاده کرد و بر عیله کارزار تبلیغاتی سیرک انتخابات اقدام درخور داشت. تحریم تنها به معنی نشستن در خانه و رای ندادن نیست. این نوعی شانه خالی کردن از مسئولیت اجتماعی مبارزه است. در مقابل حکومتی که هیچ‌چیز آن دمکراتیک نیست تنها تحریم انتخابات کفایت نمی‌کند. باید در مقابل ماهیت دیکتاتوری که گاهی با زبان انتخابات حرف می‌زند ایستاد و مبارزه کرد. حتی اگر در روز انتخابات میسر نباشد، می‌توانیم مبارزه با سیرک انتخابات را قبل و بعد از آن با سازمان‌دهی مبارزات مردمی علیه دیکتاتوری حاکم تدارک ببینیم. نشان دهیم   رای ما در خیابان و اعتراضات عمومی بر عیله کلیت این نظام صادر می‌شود. همانجا که به آن «پارلمان خیابان» گفته می‌شود. رای ما تحریم است و این را به صورت فعال در اعتراضات خیابانی بیان می‌کنیم.

  • سرنگون باد جمهوری سرمایه داری اسلامی
  • برقرارباد حکومت کارگران و زحمتکشان
  • پیش به سوی تشکیل حزب پیشتاز کارگری

گرایش مارکسیست های انقلابی ایران

۲۸ بهمن ۱۳۹۸

میلیتانت

سایت گرایش مارکسیست های انقلابی ایران