“به هند نگاه کن ؛کتاب را ول کن ،نامه‌ای از دیروز برای چاره جویی امروز “
ترجمه داغ و تازه از تنور در آمده نامه تروتسکی به کارگران هند (۱) یک سند و فاکت تاریخی دیگر است، نه حتی برای اثبات صحت عقاید وی، بلکه برای نمایش شکست دیگری از استالینیزم.
راهکاری که تروتسکی جلوی پای مبارزات مردم هندوستان می نهد چیزی نیست جز شالوده و شاکله دستاوردهای انقلابی پرولتاریا یعنی نظریه انقلاب مداوم بر پایه انکشاف ناموزن. تروتسکی به روشنی بیان می کند که بر این اساس بورژوازی هند نه تنها توان رهبری مبارزات انقلابی را ندارد، بلکه دست در دست بورژوازی امپریالیستی بریتانیا دارد و از خیزش توده‌ها می هراسد. در این نوشته تروتسکی به گاندی، این سوپاپ اطمینان و تخلیه قهر انقلابی توده ها، تحت همین عنوان تاخته است. سپس تروتسکی بیان می کند که راه یک هند مستقل (منظور سوسیالیسم در یک کشور نیست، بلکه راه برانداختن یوغ امپریالیسم به مثابه یک بخش از یک روند جهانی در هند است) دیکتاتوری انقلابی پرولتاریا متکی بر حمایت دهقانان است .
اما نقد راهکارهای کمینترن رویزیونیستی و تئوری‌های استالینیستی بخش دیگری از این سند تاریخی را شکل می دهد. او که در این جا استالین را به درستی خفه کننده کارگران و دهقانان و “قصاب حزب بلشویک ” می خواند، این نکته را مطرح می کند که علیرغم وجود کمونیست‌های صادق در صفوف مبارزین، جهت مبارزه را در نهایت مسکو تعیین می کند. اما جهت کجاست ؟ بی‌شک همان توجیهات رویزیونیستی انقلاب ملی دمکراتیک و جبهه خلق .فعلا برای انقلاب سوسیالیستی زود هنگام است، پرولتاریا باید تحت رهبری بورژوازی ملی برای انقلاب دمکراتیک بجنگد تا بعد نوبت انقلاب سوسیالیستی شود. ده‌ها سال از به اصطلاح استقلال هند تحت رهبری بورژوا ناسیونالیستی می گذرد؛ نه خبری از آن سرمایه داری مستقل ملی در هند هست و نه آزادی و رفاهی که قرار بود بورژوازی ملی طبق تئوری‌های استالینی برای بستر سازی انقلاب سوسیالیستی فراهم کند. دو حزب بورژوایی “کنگره” و “مردم هند” امروز همانند دیگر همتایان خود در سراسر جهان مجریان برنامه‌های اربابان خود در متروپل هستند که ثمره‌اش برای طبقه کارگر در هندوستان همان چیزی است که باعث اعتصاب ۱۸۰ میلیونی در آن کشور شده است. این نکته خوبی برای استالینیزم ورشکسته است که تنها توجیه‌اش برای دفاع از استالین شمارش تعداد کتاب‌های اوست و اینکه معتقد است بدون استالین فهم مارکس و لنین ممکن نیست. باید به او گفت برای فهم استالین و تناسبش با مارکسیسم انقلابی “کتاب را ببند امروز هند را بنگر”. در همان جا تروتسکی اشاره می کند که کمینترن چون به خاطر خیلی انقلابی بودن در جبهه متفقین قرار داشت، در آن زمان مبارزه برای جدایی را به پیروزی بر فاشیسم منوط کرده است. یعنی ابتدا می بایست پرولتاریای هند گوشت دم توپ بورژوازی بریتانیا در نبرد علیه آلمان شود و بعد فعلا در حدود ملی و دمکراتیک مستقل شود.
در پایان در جهت استراتژی انقلابی که تروتسکی به آن باور دارد به تشکیل حزب پیشتاز پرولتری اشاره می کند. تروتسکی بیان می کند که این حزب اگرچه در ابتدا کوچک است، اما با اثبات صحت تحلیل‌هایش و همچنین بی‌باکی پیکارگرانش به سرعت می تواند رشد کند. تاکید بر اینکه پیکارگران بلشویک/لنینیست باید در صفوف مطالبات حداقلی هم فعال باشند نشانگر رویکرد ماتریالیستی مارکسیستی است که نه به بهانه هدف انقلابی به اولترا چپ گرایی و افتراق طلبی می افتد و نه به رفرمیسم در آستانه اعتلای انقلابی . بی‌شک این دخالتگری از منظر هدف انقلابی صورت می گیرد و البته متاخر نسبت به تشکیل حزب پیشتاز پرولتری است و سودای‌اش اسقاط رهبری اشرافی بورکراسی در هنگامه اعتلای انقلابی است. این سند تاریخی تنها شرح داستانی طی شده در گذشته نیست. تا مبارزه طبقاتی باقی ست، نبرد میان این دو گرایش نیز باقی است. نبردی که یک سویه آن استالینیزم و انواع و اقسام تئوری‌های رفرمیستی برای پیوند دادن پرولتاریا به بورژوازی است و سویه دیگرش تلاش برای صف مستقل پرولتری در جهت انقلاب سوسیالیستی. امروز که استالینیزم این رویکرد بورکراتیک خرده بورژوایی در اتحادیه‌های کارگری هند در صدد ایفای نقش خائنانه تاریخی خود در راستای تخلیه انرژی طبقه کارگرست، کارگران هند بار دگر می توانند مخاطب تروتسکی قرار گیرند. این نوشته‌ای از گذشته برای چاره جویی امروز است. اثری برای نهادن در موزه نیست، راهکاری است برای ماتریالیزه شدن. آری! پرولتاریای هند دوباره مخاطب تروتسکی شده است.
