تظاهرات برای دادخواهی از قربانیان مسافر در شاهراه های بدخشان، کنذز- کابل!

امروز کابل شاهد تظاهرات گسترده مردمی برای دادخواهی از قربانیان گروگان گیری شاهراه کابل- کندز و بدخشان بود. این تظاهرات که صبح امروز در منطقه پارک شهرنو کابل آغاز شد، قرار بود به طرف ارگ ریاست جمهوری برای هشدار به ارگ نشینان کشیده شود؛ اما با تأسف در مسیر راه در چهارراه زنبق از طرف نیروی سرکوب مردمی پلیس با ممانعت رو به رو شد و سبب کشمکش با عده ای از اشتراک کنندگان در تظاهرات و زخمی شدن چند تن از تظاهرکنندگان شد که حداقل نشان داد پلیس نه نیرویی بی طرف و ابزار برقراری امنیت، که وسیله سرکوب است. جامعه مدنی که مسئولیت عمده این تظاهرات را داشت، این عمل وحشیانه پلیس را سخت نکوهش و غیر انسانی قلمداد کرده و خواهان بازداشت فوری حلقه پلیسی شده است که این خشونت را مرتکب شده. قسمی که می دانیم افغانستان از مدت چهل سال بدین طرف یکی از ناامن ترین کشورهای جهان محسوب می شود و تهاجم نظامی امپریالیسم امریکا در سال 2001 نیز نقطه عطفی در تشدید این ناامنی و بی ثباتی بوده است. در این مدت چهل سال شهروندان این کشور با سفر کردن از یک ولایت به ولایت دیگر با بسیاری از مشکلات روبه رو هستند. حکومت ها نتوانسته اند برای امنیت سرتاسری تمامی شهرهای ولایات اقدامی انجام دهند و همواره در فکر زدوبند های داخل حکومتی خود بوده اند. عین این قضیه اسفبار چندی پیش به صورت گروگان گیری مسافرین و بعد قتل عام آن ها در شاهراه کنذز – کابل به دست طالبان صورت گرفت. طالبان در اصل با به دست اوردن سیستم بیومتریک که یک تاکتیک تازه این گروه برای کشتار است، برای شناسایی بهتر کارمندان ارگان های امنیتی این دستگاه را به کار می گیرد (آن چه که دولت سرمایداری اسلامی افغانستان آن را به طور قطعی رد می کند) و به مجرد تشخیص منصوبین امنیتی آن ها را به وحشیانه ترین گونه به رگبار می بندند. این امر تنها به قیمت جان منصوبین امنیتی تمام نمی شود، بلکه مردم عام شامل کارگران نیز از این کشتار مستثنی نبوده اند.

مسافرین عام که اکثراً کارگران ولایات هستند و به کابل برای دریافت یک مصروفیت و به دست آوردن پول ناچیز برای فامیل خود مسافرت می کنند، نارسیده به مقصد در مسیر راه از طرف جنایتکاران ضد بشری بی رحمانه به کام مرگ کشانده می شوند. این هم جنایتی مضاعف در حق کارگران است. همین که دولت حاکم جنایتِ بیکاری را در تمام ولایات بر کارگران و زحمتکشان روا داشته، بسیار کافی است تا کارگران مجبور به سفر در راه های پرخوف و خطری شوند که دولت هرگز امنیت آن را تأمین کرده نمی تواند.

آری، این وظیفه بود که باید علیه این جنایت طالبان که بالای کارگران ما، نه تنها درین سال بلکه سال ها تحمیل کرده اند، به داد خواهی با شعارهای سرخ ضد سیستم حاکم و ارتجاع برخیزیم (که در تصاویر و نوار آن را می بینید).

شاید اکثر کارگران، زنان، روشنفکران و زحمتکشان جامعه تصور کنند که برای نجات خود اراده ای ندارند، و ارگ نشینان هستند که باید به جای آنان چنین کنند. اما ناتوانی دولت حاکم از برقراری امنیت و تلاش های علنی یا پشت درهای بسته برای مماشات با «حکمتیار»ها، نشان می دهد که چرا باید به نیروی خود اکتفا کنیم.

پیشروترین بخش های کارگران، زنان، دانشجویان، روشنفکران و زحمتکشان جامعه هستند که می توانند اکثریت در جامعه را از شر ستم سرمایه داری و ارتجاع مذهبی نجات دهند. کارگران پیشرو، با ایجاد تشکل های دیموکراتیک می توانند مانع از آن شود که ماشین حاکمیت ها و ارتجاع، حقوق دیموکراتیک مردم را سلب کنند. کارگران پیشرو باید در اعتراضات و تظاهرات دخالت کنند، جلوتر از هر کسی خطوط درست را نشان دهند، حاکمیت و وابستگان به آن را افشا کنند، صحیح ترین شعارها را در صحیح ترین جاها سر دهند، و بدین گونه یک رهبری انقلابی را شکل دهند. با طی این فرایند است که می توان یک بدیل و وزنه سنگین در برابر حاکمیت، طالبان و اشغال نظامی ایجاد کرد. نهایتاً پایان دادن به این ستم ها یک بار و برای همیشه، با انقلاب سوسیالیستی با اتکا به طبقه کارگر منطقه ای و جهانی گره عمیق خورده است. حزب پیشتاز انقلابی به عنوان ارگان این انقلاب آتی، از درون هسته های انقلابی که در اعتراضات و شانه به شانه مردم فعالیت می کنند، بیرون خواهد آمد.

تشکیلات رفرمیستی و اصلاح خواهانه ای که در دولت های بورژوایی ایجاد می شود، حتی در این مبارزات دیموکراتیک هم ناتمام است. این قبیل نهادها وادار به سازماندهی اعتراضاتی صوری می شوند، چون در غیر این صورت بدنه خود را از دست می دهند. حتی اعتراضات خودجوش نیز به راحتی با خیانت رهبران به انحراف کشانده می شوند. قسمی که امروز دیده شد، این راهپیمایی برای دادخواهی از مسافرین قربانی شده، که به رهبری جامعه مدنی و بعضی احزاب مذهبی اداره و تدارک دیده شده بود، غیر از خالی کردن مقطعی خشم بحق مردم نمی تواند چیزی را حل کند. همه این ها نشان می دهد که چرا باید یک رهبری انقلابی را برای هدایت اعتراضات ایجاد کرد.

مفهوم ستیز

حامیان کمیته اقدام کارگری در افغانستان

۲۸-جوزا-۱۳۹۵

سایت میلیانت militaant.com