تداوم اعتصاب رانندگان قطار آلمان
8 نوامبر 2014
رانندگان و مأمورین قطار در اتحادیۀ کارگری «GDL»، درحال ادامۀ اعتصاب خود هستند. نه فقط قطارهای باری، بلکه خدمات مسافربری نیز از روز پنج شنبه از اعتصاب متأثر شده اند. در همان حال که رسانه ها و سیاستمداران به هر کاری دست می زنند تا چهرۀ رانندگان اعتصابی قطار را لکه دار سازند، اما کارگران اعتصابی از حمایت عمومی قابل توجهی برخوردارند.
«دویچه بان» در تلاش برای وادار نمودن کارگران به بازگشت به کار، روز پنج شنبه دادخواستی را به دادگاه کار واقع در در فرانکفورت ارائه کرد. قضات دادگاه، بعد از ظهر رأی به مصالحه دادند که بدون انتشار باقی ماند. در ابتدا روشن نبود که آیا احزاب مذاکره کننده با طرح پیشنهادی توافق کرده بودند، یا دادگاه هنوز در فرایند تصمیم گیری بود.
روز پنج شنبه در بخش «اخبار صبحگاهی» کانال تلویزیونی «ARD»، «کلاوس وزلسکی»، رهبری GDL، اعلام کرد که پیش شرط هرگونه توافق، به رسمیت شناخته شدن GDL به عنوان طرف مذاکره کننده به نمایندگی از مأمورین قطار است. وزلسکی اعلام کرد که «دویچه بان باید نقض حقوق پایه ای رانندگان و مأمورین قطار را متوقف کند». تاکنون مدیریت از مذاکره برای توافقات مبسوط مجزا با GDL اجتناب کرده است.
اقدام قضایی «دویچه بان» با کارزار رسانه ای شدیدی علیه رانندگان قطار همراه شد. نمایندگان تمامی احزاب به اعتصاب کنندگان حمله کردند و خواستار پایان آکسیون گردیدند. برعکس، مردم نسبت به اعتصاب ابراز همدردی کرده اند.
در «اوست بانهوف برلین»، ده ها اعتصاب کننده برای اطلاع رسانی به مسافرین در مورد مطالباتشان گردهم آمدند.
«یورگن»، یکی از رانندگان قطار، ارتباط میان خصوصی سازی و وخامت شرایط کاری را توضیح داد. «دویچه بان همیشه درحال کاستن است. هر چیزی که هزینۀ پولی داشته باشد، پذیرفته نمی شود. صبر و توجه، نادیده گرفته شده اند. کارکنان کارگاه، اخراج شدند. به عنوان یک راننده، اکنون مسئولیت یک رانندۀ قطار و مأمور ارشد را برای آماده سازی قطار و سایر کارها به عهده دارم. همۀ این ها در ازای همان دستمزد سابق صورت می گیرد».
«اکسل»، رانندۀ قطار، گفت که شرایط کار به طور ممتد طی سال های اخیر وخیم تر شده و تنها مسیری که دنبال شده، اخراج های گسترده بوده است: «شیفت های کاری بیش از پیش به سمت “بهره وری” حرکت داده می شوند. وقت استراحت چنان کاهش یافته که دیگر نمی تواند ادامه پیدا کند. رانندگان قطار به اقصی نقاط کشور فرستاده می شوند، باید در طول شب در هتل ها باشند و به این ترتیب از خانواده هایشان جدا می شوند. همکاران ما این را انکار آزادی آن ها می دانند. دویچه بان قطارهای زیادی را به کار می اندازد. پس چرا نتواند به شکل دیگری سازمان پیدا کند؟»
کارگران دیگران اهمیت ندارند، تنها «بهره وری» حرف اول را می زند. او گفت: «همۀ زمان ها تقریباً با ثانیه اندازه گیری می شوند» و نتیجۀ چنین فشاری این است که کارگران اخراج می شوند، درحالی که کسانی که باقی می مانند باید اضافه کاری بیش تری انجام دهند؛ « به همین دلیل است که ما خواهان بهبود شرایط کار برای کلیۀ کارکنان راه آهن هستیم».
اعتصاب همچنین در آستانۀ سازمان یابی در یک اتحادیۀ کارگری مستقل بود. اکسل گفت «اصل بنیادی یک اتحادیۀ کارگری بزرگ در واقع خوب است، چرا که نیرومند است»، «اما پرسشی که باید مطرح شود است که که چرا DGB (کنفدراسیون اتحادیه های کارگری آلمان) اعضای زیادی را از دست می دهد؟ چرا اتحادیۀ پزشکان (Margburger Bund) در برخی نواحی، توانسته کارکنان بیش تری را در بیمارستان ها نسبت به اتحادیۀ Verdi سازمان بدهد؟ کارگران دیگران فکر نمی کنند که اتحادیه های کارگری، آن ها را نمایندگی می کنند.»
«میرکو»، یک رانندۀ قطار، وارد بحث شد: «هر کسی باید تنها به تاریخ نگاه کند». «هر کسی می تواند بگوید که چرا مردم درحال ترک EVG (اتحادیۀ راه آهن وابسته به DGB) هستند. این اتحادیه و اسلاف آن، خصوصی سازی راه آهن را با SPD (سوسیال دمکرات ها) سازمان داده اند». از آن زمان به بعد، به گفتۀ او همه چیز برای حداکثر کردن سود بوده است «EVG با همه چیز همکاری کرد».
«اووِه»، یک رانندۀ قطار از برلین نیز دفاع از حق اعتصاب را یک موضوع مرکزی در اعتصاب اخیر می دید: «25 سال پیش، ما برای حقوق ابتدایی خود به خیابان ها ریختیم. از شرّ اتحادیۀ کارگری متحد (اتحادیۀ کارگری آلمان شرقی) راحت شدیم، چون به عنوان کارکنان از سوی آن نمایندگی نمی شدیم. حالا قرار است ما این حقوق ابتدایی را کنار بگذاریم و به پیوستن به یک اتحادیۀ بزرگ وادار شویم. سیاستمداران از جان ما چه می خواهند؟»
مأمورین قطار همراه با رانندگان قطار و سایر کارگران راه آهن که طی سال های اخیر از EVG به GDL رفته اند، حضور دارند. یک مأمور قطار تجربۀ خود را توضیح داد و می گفت او پس از آن که «نوربرت هنسن» سرپرست اتحادیۀ سابق «Transnet» به مدیریت پیوسته و میلیون ها پول برای خود به دست آورده بود، به GDL پیوست: «آن موقع فکر کردم که ایم دیگر اتحادیۀ کارگری ای نیست که منافع من را نمایندگی کند».
علائم کم تری از اعتصاب در ایستگاه مرکزی قطار در «اشتوت گارت» وجود دارد. در جنوب آلمان، تعداد رانندگان اعتصابی تحت استخدام دولت بسیار بیش تر از باقی کشور است. اعتصاب آن ها ممنوع است. دو همکاری که به عنوان کارکنان دولتی به استخدام درآمده اند، همبستگی کامل خود را با اعتصاب اعلام داشتند. آن ها از هیتسری رسانه ها شوکه شده بودند.
مسافرین نیز همبستگی خود را نشان دادند و با کارزار رسانه ای به ضدیت پرداختند. «به عنوان یک کارمند، از اعتصاب پشتیبانی می کنم» یکی از مسافرین گفت: «هرچند باید بیش از یک ساعت منتظر قطار باشم. اعتصاب همیشه یک ابزار برای به جلو بردن مطالبات است که در غیر این صورت انکار خواهند شد».
در ایستگاه قطار «اِسِن» با «پاتریکا» صحبت کردیم که در بخش درمانی کار می کند و اهل «لایپزیگ» است. او هیستری رسانه ها علیه رانندگان را با گزارش جنگی مقایسه کرد و گفت: «درست مثل دورۀ جنگ، نخستین قربانی حقیقیت است».
رسانه ها به گونه ای وقایع را تصویر می کردند که گویی همه چیز جنگ بین اتحادیه های کارگری است «با این تصویر موافق نیستم. اتحادیه های کارگری کوچک، زائد نیستند».
او قبلاً تجربه کرده بود که اتحادیه های بزرگ در بخش درمانی تا چد نامناسب هستند: «اتحادیۀ خدمات عمومی Verdi بیش از هر چیز نگران مبارزه برای منافع خود است، نه کارگران.»
حق داشتن اتحادیۀ خود و اعتصابات مستقل، باید مورد دفاع قرار گیرد.
ترجمه: شبکۀ همبستگی کارگری (IWSN)
http://www.wsws.org/en/articles/2014/11/08/germ-n08.html
