نخستین روز اعتصاب رانندگان قطار آلمان

اعتصاب رانندگان قطار آلمان روز چهارشنبه، ساعت 3 بعد از ظهر آغاز شد؛ بخش های وسیعی از حمل و نقل بار به حالت تعلیق درآمد. از ساعت 2 صبح چهارشنبه، اعتصاب به ترامواها، قطارهای مسافربری منطقه ای برای فواصل زیاد، گسترش یافت. این اقدام قرار است تا ساعت 4 صبح روز دوشنبه خاتمه پیدا کند.

«کلاوس وزلسکی»، رئیس اتحادیۀ رانندگان قطار (GDL)، اعلام کرد که چنان چه شرکت متصدی قطار «دویچه بان» آمادۀ توافقات نباشد، اعتصاب می تواند فراتر از زمان تعیین شده ادامه بیابد. به گفتۀ رهبر GDL، موجودی صندوق اعتصاب هم مناسب است.

اتحادیه خواستار افزایش ناچیز 5 درصدی دستمزد و دو ساعت کاهش هفتۀ کاری است. اما مهم تر از همه، GDL مشغول مبارزه برای حق معرفی اعضایش به طور مستقل در مذاکرات قرارداد با کمپانی است.

دویچه بان شدیداً مخالف این مطالبات بوده و از حمایت «اتحادیۀ حمل و نقل و راه آهن» (EVG) برخوردار است. این اتحادیه دقیقاً بنا به سنت «اتحادیه های زرد»، مشغول همکاری با مدیریت است تا کاهش دستمزدها و ممنوعیت اعتصابات را به کارگران تحمیل کند. در نتیجه GDL نیز کارکنان تعویض واگن، مأمورین قطار، بخش تهیۀ غذا، سوزنبانان، مربیان و غیره را به اعتصاب فراخوانده است.

تیم تهیۀ گزارش WSWS، بلافاصله پس از آغاز اعتصاب با مسافرین، از جمله مسافرین درون شهری، که اعتصاب بر عبور و مرور آن ها تأثیر گذاشته بود، صحبت کردند. بسیاری از آن ها نسبت به رانندگان قطار ابراز همدردی کردند، ولی می گفتند که اطلاع رسانی به آن ها ضعیف بوده است. در «اوست بانهوف برلین» (ایستگاه شرق برلین)، دانشجویی به نام سوزان از «پُست دام»، از بدگمانی خود نسبت به رسانه ها گفت. او احساس می کرد که گزارش های رسانه ای، اطلاعاتی عینی و حقیقی را دربارۀ مذاکرات به او نداده بودند: «فکر نکنم منطقی باشد که GDL و نه مدیریت، مسئول اعتصاب معرفی شود». فرد همراه او با نام «رون» اضافه کرد که رانندگان قطار هیچ گزینۀ دیگری به جز اعتصاب برای پیش برد مطالبات خود نداشته اند.

مسافر دیگری همبستگی خود را با اعتصاب اعلام کرد. «پال» که در یک عمده فروشی کار می کند، به ما گفت: «در آلمان اعتصابات کافی وجود ندارد» و «کارگران مجبورند برای حقوق خود کمپین راه بیاندازند. اگر یک گروه از کارمندان دست به اعتصاب و تقویت مطالبات آن ها بزند، برای همه خوب خواهد بود».

«پیتر» در قسمت تکنولوژی ایمنی در «دویچه بان» کار می کند. او نه عضو GDL، بلکه عضو EVG است که بخشی از کنفدراسیون اتحادیه های کارگری آلمان (DGB) محسوب می شود. با این حال او هم از اعتصاب رانندگان قطار حمایت می کند و می گوید: «همکاران قطعاً هیچ ابزار دیگری برای پیش بردن منافع خود به جز اعتصاب ندارند»

او ادامه داد: «اگر دولت بخواهد همه چیز ارزان و سریع باشد، باید انتظار اعتصابات را هم داشته باشد» این فقط در مورد راه آهن مصداق نداشت. «فردا، نوبت کارگران صنعتی خواهد بود. بعد اعتصاب هایی هم آن جا رخ خواهند دارد. فردا، قطارها حرکت نمی کنند. حکومت مقصر است. دولت همه چیز را خصوصی کرده».

سپس او دربارۀ مسألۀ کلیدی در اعتصاب صحبت کرد: «اگر همکاران در EVG دیگر احساس نمی کنند که اتحادیه نمایندۀ آن هاست، باید حق تغییر به اتحادیه ای دیگر و اعتصاب را در دفاع از منافع خود داشته باشند. حق اعتصاب، یک حق بنیادی است. اگر این حق را از دست بدهیم، چیزی نخواهیم بود به جز بَرده، و کارفرما می تواند همه چیز را به ما دیکته کند».

«ولفگانگ» که به عنوان نظافتچی برای «دویچه بان» کار می کند هم از اعتصاب پشتیبانی نمود. «اگر GDL پیروز شود، برای همۀ ما خوب خواهد شد»

در ایستگاه مرکزی «فرانکفورت»، حمایت از اعتصاب رانندگان قطار بسیار گسترده بود. یک کارگر اداری جوان پس از کمی تأمل، حمایت خود را از اعتصاب عنوان کرد: « شنیدم آن ها خواستار کاهش دوساعتۀ هفتۀ کاری هستند. این را می توانم بفهمم»، و ادامه داد «البته کمی سخت است، به خصوص اگر کسی به قطار وابسته باشد. اما برای چهار روز از پس آن برمی آییم. اگر رانندگان قطار به مطالباتشان برسند، کاملاً صحیح خواهد بود. گاهی اوقات راه دیگری نیست. من می فهمم. سود، اولویت اول است. و دویچه بان حقیقتاً دستمزدهای بالایی نمی دهد».

با «دویگو» در بخش افراد سیگاری رو به روی ورودی اصلی دیدار کردیم. او به عنوان ناظر در سالن دویچه بان کار می کند. «دویگو» بنا به تجربۀ خود، یکی دو چیز در مورد اضافه کاری کارکنان می داند. «به طور طبیعی ما 50 تا 60 ساعت در هفته کار می کنیم و شدیداً به کارکنان بیش تری نیاز داریم» او مجبور بود که موقعیت خود را به عنوان مأمور قطار پیش از آغاز شغل فعلی اش به خاطر از رمق افتادن کنار بگذارد. در قطارها، او گاهی مجبور بود که در یک شیفت 12 ساعت کار کند. استراحت منظم در قطار طبیعتاً ناممکن بود. برای او کل وضعیت به تدریج غیرقابل تحمل شده بود.

او معتقد نبود که کاهش هفتۀ کاری، امور را بهتر می کند. «دویچه بان» هنوز دست به استخدام کارکنان جدید نمی زند. «افزایش سرعت کار بدتر خواهد شد، به خاطر این که مقدار کار کاهش نخواهد یافت». به علاوه، فقدان شدید پرسنل در حوزۀ کاری او نیز وجود دارد. در کنار دو کارمند کاملاً مجرب، چهار شاگرد هستند که باید همه چیز را به طور تجربی یاد بگیرند.

دویگو اخیراً از EVG به GDL رفت. اما به گفتۀ او تاکنون این هم تفاوتی نداشته است. و او حتی از رانندگان قطار هم کم تر درآمد دارد: «برای یک هفتۀ کاری تا 60 ساعت، خالص درآمد پایه در ماه 1100 یورو است» او اضافه کرد: «اگر پرداخت های اضافی مختلف برای مابه التفاوت نبود، زندگی کردن با چنین مبلغی کاملاً غیر ممکن می شد»

در رستوران کارگران، با گروهی از رانندگان تراموا ملاقات کردیم. آن ها آخرین مقالۀ WSWS را در مورد اعتصاب رانندگان قطار با علاقه خوانده بودند. یکی گفت: «دست کم شما تعداد صحیح کاهش کارمندان را دارید»، «هیچ کسی از شرایطی که در آن کار می کنیم اطلاع ندارد؛ این که چه قدر کمبود کارکنان داریم و چند ساعت اضافه کاری باید انجام بدهیم». او گزارش داد «هر روز ما بین 10 تا 20 نفر کم هستیم. چون دیگران باید سایر کارها را به عهده بگیرند. این منجر به ساعات بسیاری از اضافه کاری می شود».

یکی دیگر از رانندگان تراموا با لبخندی طعنه آمیز گفت: «حتی بدون اعتصاب هم آن ها همه چیز را به حالت تعلیق درمی آورند». او به مشکلی در ارتباط با علائم راهنمایی در فرانکفورت پیش از آن روز اشاره می کرد که عبور و مرور را در دو خط تراموا متوقف کرده بود. سپس او به علت اصلی این اشاره کرد و گفت: «همۀ این ها به خصوصی سازی سال 1994 بازمی گردد. تعمیرات خطوط ریل سال هاست که مشمول برون سپاری شده. همین طور ساخت سکو، تعمیرات و نگه داری. آن ها با حداقل کارکنان در همه جا کار می کنند. عجیب نیست که از یک نقطه به بعد دیگر نمی تواند ادامه بدهد»

«نیکلاس»، برای یک شرکت خصوصی کوچک کار می کند، «جایی که نمی توانیم حتی رؤیای نمایندگی کارکنان را داشته باشیم». وقتی از او در مورد نظرش نسبت به اعتصاب رانندگان قطار سؤال شد، گفت «من وقت پیدا کردم که بیانیه های هر دو طرف را بخوانم، و باید بگویم که چیز زیادی از آن ها دستگیرم نشد» در بیانیۀ «دویچه بان»، او صرفاً تبلیغات دیده بود. اما GDL هم می بایست بیش تر در مورد شرایط واقعی پیش روی رانندگان قطار توضیح و گزارش می داد. «اگر بدانید درآمد کسی که مسئول چند صد مسافر است، به همان اندازۀ درآمد رانندگان قطار کم است، اهمیت اعتصاب را خواهید فهمید».

http://www.wsws.org/en/articles/2014/11/07/rail-n07.html

7 نوامبر 2014

ترجمه: شبکۀ همبستگی کارگری (IWSN)

میلیتانت

سایت گرایش مارکسیست های انقلابی ایران