تداوم حمایت عملی از «شاهرخ زمانی» در ایران

به دنبال اجرای تاکتیک  «تحریم فعال» انتخابات به وسیلۀ شماری از رفقا به شکل توزیع و نصب پوسترهایی در حمایت سمبلیک از شاهرخ زمانی در سطح مناطقی از تهران، و سپس اقدام مشترک تعدادی از اعضای «شبکۀ همبستگی کارگری» و فعالین درگیر در پروژۀ «احیای مارکسیستی» برای  حمایت عملی از بهنام ابراهیم زاده به دنبال درخواست وی در آستانۀ بازگشت به زندان، این بار تعدادی از رفقای «شبکۀ همبستگی کارگری» در مرکز یکی دیگر از استان ها گام های مشابهی را در جهت حمایت عملی از شاهرخ زمانی، عضو سندیکای نقاشان و تزئینات ساختمان، برداشته اند؛ از جمله توزیع پوسترهایی از وی در سطح یک منطقۀ صنعتی و کارگری همراه با مطالبات و شعارهایی نظیر «تا آزادی شاهرخ زمانی، مبارزه ادامه دارد!»، «11 سال حبس، چنان چه سکوت کنیم!»، «کارگر زندانی، زندانی سیاسی، آزاد باید گردد!» و «کارگران ایران تنها نیستند!».

لازم به یادآوری است که شاهرخ زمانی، عضو سندیکای کارگران نقاش و تزئینات ساختمان و همچنین عضو شورای نمایندگی کمیتۀ پیگیری ایجاد تشکل های کارگری، آخرین بار در تاریخ 18/3/1390 دستگیر و با اتهامات واهی اقدام علیه امنیت ملی، عضویت در تشکل کارگری و غیره، به یازده سال حبس محکوم گشت؛ وی پس از بارها انتقال به زندان های مختلف، اکنون در زندان گوهردشت تحت فشارهای شدید امنیتی و پرونده سازی های جدید به سر می برد.

در سطح بین المللی نیز «انجمن آزادی کارگران» (AWL) در بریتانیا که با «شبکۀ همبستگی کارگری» و پروژۀ «احیای مارکسیستی» همکاری دارد، کمپین جمع آوری 10 هزار امضا تا ژانویۀ 2014 را در محیط های کار، دانشگاه ها و دانشکده ها، مدارس و انجمن ها و اتحادیه های کارگری با خواست آزادی شاهرخ زمانی آغاز کرده است.

این اقدامات حمایتی در داخل و خارج کشور، هرچند از نظر ایجاد اعتماد به نفس در میان فعالین کارگری زندانی به طور اخص و ایجاد آگاهی عمومی از وضعیت آنان در سطح جامعه به طور اعم، لازم و ضروری هستند و بی تردید یک وظیفۀ طبقاتی به شمار می روند، اما قطعاً به هیچ رو کافی نیستند.

بدون شک فعالیت های حمایتی باید به طور مداوم، در سطح وسیع تر، با هماهنگی و کاربرد ابتکار عمل های بیشتری صورت بگیرند. امید است که با تداوم و گسترش دامنۀ حمایت های عملی از سوی سایر فعالین کارگری نیز فشار لازم جهت آزادی شاهرخ زمانی و دیگر فعالین کارگری و سیاسی زندانی ایجاد گردد. در شرایط کنونی که جنبش کارگری هم از سرکوب شدید حکومتی و هم از افتراق و سایر ضعف های درونی خود آسیب می بیند، این اِعمال فشار عملی نخواهد بود مگر با «اتحاد عمل» گسترده  میان تمامی نیروهای چپ و فعالین کارگری حول حمایت از تمامی زندانیان سیاسی و مطالبۀ آزادی آنان به عنوان یک خواست مشترک.

پیش به سوی اتحاد عمل!

پیش به سوی آزادی تمامی فعالین سیاسی و کارگری زندانی!

کارگران ایران تنها نیستند!

شبکۀ همبستگی کارگری (IWSN)

اول مهرماه ۱۳۹۲